Сургууль, цэцэрлэгийн амралт дуусах тийшээ хандаж, хөдөө эмээ өвөө дээрээ очсон жаалууд эхнээсээ ирж байна. Ишиг хурганы араас хөөцөлдөж, малын толгой эргүүлж, цагаан идээгээр дархлаагаа тордсон бүжин бор нөхдүүдийг харахаар өөрийн эрхгүй хайр төрнө. Улаанбаатарын утаа униар, тоос тортог, нүргээн чимээнээс хэсэгхэн ч гэсэн холдуулж, үр хүүхдэдээ санаа зоволгүйгээр агаарт байлгачихдаг хөдөөтэй байх сайхан шүү. Хэдэн биенээ санасан хөгшин, залуу нөхөд зуны сарыг уйдах завгүй өнгөрөөж, элэг сэтгэлээ хэсэг дэвтээдэг. Ингэж хөдөө амраад ирсэн хүүхдүүд өвлийн ид хүйтнээр ханиад томуу тусах нь ч бага байх шиг санагддаг юм.
Харин зориод очих эмээ, хөдөөгүй болсон хүүхдүүдээ харахаар өр өвдмөөр. Хоёр жилийн өмнө эмээ нь бурхан болсноос хойш өвөөг нь хотод өөрсдийнхөө дэргэд авчихсан болохоор ийн хөдөөгүй болчихсон хэрэг л дээ. Тиймээс зориод очих эмээ, өвөө, хөдөө сайхан нутагтай байгаа дээр нь хүүхдүүдээ явуулж л байгаарай.
Эрүүл мэндэд нь тустайгаас гадна хүүхэд биеэ дааж сурдаг юм. Өвөө, эмээ нар ач, зээгээ эрхлүүлдэг ч гэсэн хэзээ ч буруу хүн болгохгүй. Сэтгэл сайтай, хүнд тустай хүн болгож өсгөдөг юм билээ