Ажлын газрын маань танил намайг гэртээ урьж оройн хоолоор дайлах болов. Мартин 40 гаруй настай, Монголын тухай ганц хоёр баримтат кино үзэж байсан, “Volkswagen Golf” маркийн автомашин унадаг, жирийн л нэг герман хүн. Тэднийх подхийсэн гурван давхар байшинтай. Тэр айлаар зочлох үед хоёр зүйлийг гайхаж мөн сэтгэлд маань тод үлджээ.
Хоолны ширээний ард би дууны ая аялж байв. Гэтэл Мартин “бид ширээний ард дуулдаггүй” гэж хэлсэн юм. Монгол хүн орондоо дуулдаггүйтэй адил соёл шиг санагдав. Орондоо дуулах юм бол ээж нь үхдэг гэж монголчууд цээрлэдэг билээ. Харин германчуудын хоолны ширээний ард дуулдаггүй шалтгаан тун энгийн байв. Бусад хүмүүст төвөгтэй, ядаргаатай байх болно гэж хэлэв. Магадгүй эсгий гэр дотор унтах гэж байхад хүн дуу аялах нь бусдад ядаргаатай болохоос тэр хүний ээжид халгүй биз ээ. Дараачийн тод үлдсэн дурсамж нь тэдний 12 настай том хүү зочны өрөөндөө уйлж байсан юм. Теннисний тэмцээндээ хожигдсон аж. Монголчууд эрэгтэй хүүхдийг эр хүн уйлдаггүй юм гэж хэлж өсгөдөг билээ. Тиймээс хөвгүүд хаалттай, мэдрэмжээ илэрхийлдэггүй хүн болж өсдөг. Харин зочилсон айлын маань хүү гэртээ сэтгэлээ онгойтол сайхан уйлж байсан юм.
Хөвгүүд уйлах эрхтэй. Зөвхөн архи ууж сэтгэлээ онгойлгох бус эрүүл аргаар тайвширч, сэтгэлээ тайтгаруулж сурах хэрэгтэй. Уйтгар гунигаа живүүлэх гэж олон хүн архи уудаг. Гэтэл өнөө гуниг нь сэлээд сурчихдаг даа.