Амьдрал мэддэг нэг хүн хэлсэн юм. Удаан ажилласан багш хүүхэд харахаараа шээс дусаах шахтлаа халширдаг гэж. Эмч нарт ч өвчтөнөөсөө халшрах үе олон байдаг нь хэр. Эмч, багшийн ажилд сэтгэл дундуур үлдэх нь олон. Шүүмжлэх шалтаг ч хангалттай олддог. Гэхдээ л эмчийн ч, багшийн ч ачаалал үнэхээр ихийг хэн хүнгүй мэднэ. Багш 40-50 хүүхдийн дунд толгой нь эргэтлээ зогсоно. Харин эмчийн үүдэнд дараалал дундрахгүй. Гэмтлийн эмнэлэгт очиход цус нөж үнэртээд, дайны талбарт яваа мэт сэтгэгдэл төрж, бушуухан гарахын түүс болдог. Халдварт, хавдрын эмнэлгийн эмч, ажилтнууд өөрсдөө халдвар авах эрсдэлтэй нөхцөлд “галын шугаманд” ажилладаг хүмүүс. Тэдний хөдөлмөр хамгааллын нөхцөлд хэн хяналт тавьдаг билээ. Хүнд хортой нөхцөлд олгодог нэмэгдэл байдаг ч юм уу үгүй ч юм уу бүү мэд. Гэтэл тэр газар эмчийн хоёр дахь гэр. Магадгүй гэртээ байдгаасаа илүү хугацааг эмнэлэг дээрээ өнгөрүүлдэг биз. Эмчийн ажлын өрөө хэр тохилог билээ. Тэд амралтын өрөөтэй бил үү.
Эмчийг ингэхэд хэн эмчилдэг юм бэ? Японд гэхэд л хөгжлийн бэрхшээлтэй хүүхэдтэй ажилладаг багш ажилтнуудынхаа стрессийг тайлж, амраадаг тухай тэнд суралцаад ирсэн нэг багш ярьсан юм. Эмч нарт ч стресс тайлах үйлчилгээ, амралт хэрэгтэй байдаг тухай Н.Удвал сайд ярьж байсан санагдана. Хүний өвчин зовлон дунд явахад бэрх.
Эмч, багш нарынхаа эрүүл мэндэд анхаарч, стресс тайлах үйлчилгээ санал болгох цаг болжээ. Үгүй бол өвдөж зовсон үедээ хэнд итгэж найдах билээ. Өвчтөнөөсөө халширсан эмчийн тухай төсөөлөхөд ч хэцүү санагдаж байх чинь.