Өнөө жилийн наадмын халх дөрвөдийн талцал, эх захгүй хийрхэл, шороотой арслан, өвдөг тохойны маргаан тийм ч сонин биш санагдана. Болдог юм болдгоороо, монгол төрийн наадам үзүүштэй сайхан боллоо. Харин соёл, спортыг хариуцаж байсан сайд бүсгүй “Энэ сайхан бөх эхэр татан уйлахыг харах яасан хэцүү юм бэ” гэж санаа алдсан шиг гунихрал эрхгүй төрөв.
Бүрэнтөгсийг төрийн наадмын манлай болоход наадамчин олон “Улсын цолгүй бөх шууд түрүүллээ. Монгол бөхийн түүхэнд ховор заяах тохиол” гэж шагшиж байлаа. Үндэсний бөхөөр дамжуулж монгол ёс уламжлал, соёл түүхээ бид ингэж дээдэлдэг. Залуу арсланг “Увс нуур” дэвжээний бөхчүүд тал талаас нь бүчээд, бүгд л нүдэндээ нулимстай үнсэж байлаа. Нутгийн бөх түрүүлэхэд баярлахгүй хэн байхав. Гэвч тэрхүү баяр хөөр, хайр хүндэтгэл, нулимс үнэндээ цаг зуурынх байжээ. Бүрэнтөгс энэ жил баталлаа.
Цэнгэлдэх дүүрэн олон өрсөлдөгч бөхийг нь дэмжиж, өөрийг нь “хас” хэмээн орилолдож, наадамчдын эсэргүүцэл усны урсгал шиг давалгаалан ирэхэд хорин хэдтэй залуу тэсч чадаагүй. Яалт ч үгүй эхэр татан уйлсан. Гэтэл давахад нь далдганан баясаж байсан хүмүүс яав. Нүдэндээ нулимстай үнсэж үнгэж байсан нутгийнх нь бөхчүүд хаачив. “Хүний хуучин дээлийн шинэ” гэдэг шиг Одгэрэл заан л гүйж очин, эхэр татан мэгшсэн ханагар эрийг түшиж зогссон. Тухайн агшинд “Амьдрал яг үнэндээ ийм худлаа ш дээ” гэх зүйл бодогдож билээ.