Өчигдөр өглөө нүүр номоо нээхэд энэ сарын 6-ны өдөр гэрийнхээ үүднээс арван настай охин гурван настай дүүгийнхээ хамт алга болоод сураггүй байгаа тул мэдээллийг цааш тарааж өгөхийг хүссэн мэдээлэл тавигджээ. Цаашлаад жиргээ рүү ороход бас л бага насны хүү алга болсон тул зургийг нь сайн харж нүдэлж аваад цаашаа дамжуулахыг хүсчээ. Энхрий бяцхан жаалууд яагаад ар араасаа алга болоод байна вэ. Үр хүүхэд нь алга болсон эцэг, эхийн сэтгэл ямар байх билээ, гэрээсээ гарч учраа мэдэхгүй яваа тэр үрс хаана яаж яваа бол. Эмзэглэл төрөөд суухын аргагүй. Бид хүүхдүүддээ арай хайхрамжгүй, хайр үгүй хандаад байгаа юм биш биз. Саяхнаас дэгдээд байгаа нэг хэрэг биднийг асуудалд яаж ханддагийг дэндүү баталчихаж байгаа билээ. Цэцэрлэгт хүүхдээ өгсөн гэр бүлийн хоёр цэцэрлэгийн багш хүүхдийнх нь ам, гар, хөлийг нь скочдсоныг хараад холбогдох байгууллагад нь гомдол гаргаж. Харин цэцэрлэгийн эрхлэгч амыг нь скочдоогүй байсан зөвхөн хөлийг нь скочдсон байхад нэр төрд халдсан гээд хариу гомдол гаргачихжээ. Яамаар ч юм дээ. Тайлбар олдохгүй нь. Гүйж харайх насны тэр нөхдийг сандал дээрээс хөдөлгөхгүйн тулд хөлийг нь тушиж скочдох зөв юм гэж үү. Энэ бол бидний хүүхдүүддээ яаж ханддагийн тод илрэл. Мэргэжлийн байгууллага нь хүүхдүүддээ ингэж хандахаар гудамжинд яваа хүмүүсийг уйлсан хүүхдийн учрыг нь олдоггүй гэж буруутгахад ч хэцүү юм даа.
Э.ЭНЭРЭЛ