Хаяад явж байгаа эр хүний араас сүү өргөөд хоцордог монгол эмэгтэйн философийг ойлгодоггүй үе байлаа. Хараагаад зүхээд, тангараг тасраад хоцорлоо гэхэд юу үлдэх билээ. Урвасан бүхнийг, гомдоосон бүхнийг, өр рүү өшиглөсөн бүхнээс өшөө авна гэвэл, хариуг нь барина гэвэл өөрөө дэндүү их шархалж үлдэх вий. Уурлаад доромжлоод байгаа нэгэнтэй ухаалаг харьцах хэцүү л дээ. Гэхдээ л “Хэн намайг үгээр доромжилно, хэн намайг үйлдлээр гутаана, хэн намайг сэтгэлээр хорсоно, тэр бүхэн гэгээрэх болтугай” гэсэн үгийг олж харснаас хойш тэсч үлдэхэд хялбар санагдана. “Идсэн эрүү хувхайрч, идүүлсэн бут цэцэглэнэ” гэдэг. “Зөөлөн нь хатуугаа элээнэ” ч гэж бий. Уучилж өршөөхөөс өөр арга үгүй гэдгийг өвөг дээдэс маань аль хэдийнэ ухаарч байж.
Өшөө авалт, үзэн ядалтаар дүүрэн киног үзэхэд хүртэл хүнд байхад амьдралаа ийм хэмнэлд оруулна гэдэг арай л хэтэрсэн хэрэг. Гэхдээ л ийм сэдэвтэй кинонд ч бас сургамжтай зүйл байдаг нь өшөө авагчийн хүрэх өрөвдөлтэй, ганцаардмал бас шархалсан ирээдүй. Хэн ч нэгнээ өршөөдөггүйсэн бол энэ хорвоо сөрөг энергиэр эргэж хүчрэхгүй биз. Өршөөж уучлахыг сургах гэж бяцхан тэнгэрийн элч нар, хүүхдүүд хорвоод мэндэлдэг буй за. Хүүхдүүд мянган удаа хэрэг тарьсан ч мянган удаа уучлахаас өөрийг ээжүүд үл мэднэ. Эцэст нь би ч төгс биш шүү дээ. Намайг алдаа гаргахад өршөөж уучлах хэн нэгэн байдаг учраас хорвоо дэндүү гайхамшигтай бус уу.