Хүнд нэг муухай чанар
бий. Бусдыг шүүмжлэх,
муу муухайг нь дуудах гээд
хэл нь загатнаад байдаг.
Их бага хэмжээгээр хэнд
ч ийм зан бий. Одоо цагт
хүний энэ чанар бүр ч их
идэвхжээ юу гэлтэй. Өөрт
нь огт хамааралгүй зүйлд
ч хошуу дүрчихсэн, чи бидээ тулчихсан үзэлцэнэ.
Ялангуяа цахим орчинд нэг
л их хүн загнасан, мэдэмхийрсэн, бусдыг шүүмжилсэн
ухаантнууд дүүрэн. Үнэхээр
бүгд ийм ухаалаг юм болов
уу гэтэл гудамжаар дүүрэн
хэрүүлтэй байх юм.
Юмыг орхиж сурах,
Орхиж сурах ухаан
өнгөрөөж байх, уучилж
өршөөх тал дээрээ бид бүр
гомдмоор холдсон байх
юм. Хэн нэгэн өөрт нь
таалагдахгүй юм хийвэл
заавал хариуг нь сөргөөр
барьдаг. Ёс юм шиг хэрүүл
зарга үүсгэдэг. Бүр ядахдаа
дотроо зүхэж явдаг болж.
Тал нутгийн хүмүүсийн
“юмыг өнгөрөөж сурсан,
орхиж чаддаг” уужим дэлгэр
ухаан хаашаа хийсэн одов.
Өөрт хамаагүй, эсвэл
таалагдаагүй зүйлсийг орхиж
сурах ухаанаа ухаж олъё
гэмээр. Гомдсон туньсан,
уурлаж уцаарласан нэгнийг
өнгөрөөж сурсан, тэр
хэрээрээ амгалан дүнхийж
суудаг тал нутгийн өвгөдийн
удам билээ, бид.
Одон авсан ээж өндөр
өсгийтөө тайлж, нөхрийнхөө
гутлыг өмсөөд, нөхөр нь
хөл нүцгэн жирийлгэж яваа
фото зургийг хараад үгийн
муугаар булж байгаа нэгэн
тохиолдлыг хараад өөрийн
эрхгүй ийн бичихэд хүрэв.
Хүний нөхөр хөл нүцгэн
явах ер нь танд ямар хамаа
байна аа. Хүүхнийг нь
намхан өсгийт авсангүй гээд
зүхэцгээж. Бусдын хэрэг
чамд падлий ч үгүй гэдгийг
мэдэж баймаар юм даа.