Нийслэлийн 204 дүгээр цэцэрлэгийн эрхлэгч өглөө болгон үүдэндээ зогсоод хүүхэд нэг бүртэй мэндчилэн элэгсэг дотноор угтдаг байна.
Тэрбээр бүх хүүхдийг нэрээр нь дуудаж, энхрий зөөлөн үгээр цэцэрлэгтээ тавтай морилно уу гэж урина. Эхэндээ жаалууд “Энэ хэн бэ” гэсэн янзтай нүдээ эргэлдүүлэн гайхаж бишүүрхдэг байжээ. Хэд хоногийн дараагаас тэд цэцэрлэгийнхээ хаалгаар оронгуутаа “Сайн байна уу эрхлэгчээ, сайхан амарсан уу” гээд л шулганалдан түрүүлж мэндчилдэг болжээ. Тэр цэцэрлэгт хүүхэд нь явдаг танил маань ярихдаа “Манай хүүхэд цэцэрлэгтээ явах жаахан дургүй байсан. Харин одоо их дуртай болсон. Дээрээс нь өөрөөсөө ахмад хүнтэй түрүүлж мэндчилж сурсан шүү” гэв. Хүн болох багаасаа гэдэг энэ дээ. Тус цэцэрлэгийн эрхлэгчийн угталт хүүхдүүдэд үлгэр дуурайлал болж байгаа нь үнэхээр сайшаалтай. Түүнээс бусад цэцэрлэг, сургуулийн эрхлэгч, захирал нар ч суралцах хэрэгтэй.
Америкийн дунд сургуулийн захирлууд сурагчдаа өдөр бүр тосон авдаг нь хэвийн үзэгдэл. Зарим нь бүр сургуулийнхаа хашааны үүдэнд зогсоод машинаар хүүхдээ хүргэж ирдэг аав, ээжид нь хашааны хаалгыг нь нээж өгдөг. Энэ бол барууны өндөр хөгжилтэй орнуудад хэзээнээсээ тогтчихсон хэвшил. Харин манайд бол дарга, захирал гэдэг хүн өрөөндөө шигддэг буруу жишигтэй. Дарга гэдэг хүн аймаар, бүгдийг захирдаг гэсэн буруу ойлголтыг хүүхдэд багаас нь өгөөд байгаа юм. Тиймээс сурагчид захирал гэдэг үгийг сонсохоороо бараг сүнсээ зайлтал айцгаадаг. Сургууль, цэцэрлэгийн эрхлэгч, захирлууд хадны мангаа аятай хүүхдүүдийн ой тоонд хоногшиж байхаар тэдэнтэй ойр байж, ядаж л өглөө бүр мэндчилэн угтахад юу нь болдоггүй юм бол?