Хүн зорилго тэмүүлэл, бүтээж туурвих их хүслээ орхиж гэмээнэ амьдрахуйн сайхан хийгээд цаг хугацааны үнэ цэнийг мэдрэхгүй нь лав. Бурхан хүмүүн гэгчидэнэ ертөнцөөс буцан буцтал нь оюун ухаан, авьяас билгийн дундрашгүй баялаг заяадгийг биднэгнийхээ туулж өнгөрүүлсэн зам мөрөөс олонтаа хардаг.
“Цэцэн ханы их Лууяа” Дагвын Лувсаншарав гуай “Би найман настайдаа тэмээн тэрэг дагаад ижий аавынхаа хамт мөргөлд явж байлаа. Эрдэнэ зуу хийдэд Автай сайн хааны гэрийн буурин дээр цам харайхыг үзэж биширсэн. Хариннаян настай буурал “Хар хорум” дуурь бичээд яг тэрхүү буурин дээр Монгол төрийнхөө тэргүүнтэй зэрэгцэж суугаад бүтээлээ сонсоно чинээ санаагүй. Амьдрал гэдэг үнэндээ таашгүй юм” хэмээн өгүүлсэн нь бий.
Лувсаншарав гуай 90 хол давж наслахдаа монголчууд бидэнд үлгэр болсон нэгэн байв. Түүний дурсамж “Хүн уран бүтээлдээ сэтгэл ханаж болдоггүй юм” гэдгийг эрхгүй сануулдаг. Наян насны даваан дээр гарчихсан, Монголынхоо төрөөс ардын жүжигчин, хөдөлмөрийн баатар гээд бүх цолыг нь хүртчихсэн ёстой л нөгөө ханавал ханаж болохоор оргилд хүрсэн ч мөрөөрөө ажлаа хийж байсных нь баталгаа “Хар хорум” дуурь л даа. Уран бүтээлд сэтгэл ханана гэдэг амьдралдаа ханаж буйн илэрхийлэл болно. Тэгэхээр нас өндөр боллоо, авах ёстой бүх зүйлээ авлаа гэж бодож яав ч болохгүй нь. Зүгээр л ажлаа хийж, бүтээлээ туурвиж хүмүүний орчлонгийн өдөр бүрийн сайхныг өөртөө бэлэглэнэ гэдэг их хувь ажгуу.
Н.ГАНТУЛГА