“Манай хүү шилжилтийн насандаа яваа юм. Сүүлийн үед их эмзэг, нэг л хачин болоод байна” гэж ээж аавууд өөрсдөө сүржигнээд байх шиг. Зүв зүгээр байсан хөвгүүд охидод “Шилжилтийн нас” гэж томъёоллыг тулган хүлээлгээд буруу зүйл рүү хөтлөөд давхичихаж байгаа нь анзаарагддаг. Тухайн хүүхэд огт санаандгүй байдлаас ах эгч нарынхаа өөдөөс цоролзох юм уу, хэн нэгэнд яльгүй гомдоллож тунирхахыг харангуутаа өнөө хэдийг нь загнаад “Эмзэг насандаа яваа хүүхдийг та хэд ойлгохгүй байна. Дүүд чинь ямар хэцүү байгааг ухаарч байна уу” гэх зэргээр баахан сүржигнээд болохыг нь байлгачихдаг.
Ижий аав нь тэгж бөөцийлөн хэн хүнээс өмөөрч нялхамсч нялцганаад эхлэнгүүт өнөө хүүхэд дүрдээ орох нь тодорхой. Тэгж л арван хэдтэй алиа хонгорууд жинхэнэ шилжилтийн үетэйгээ золгож ёстой л уньсан тунисан, ихэрхэж пээдэлзсэн, үг хэл авахгүй, аливаад жигтэйхэн шантарсан ул суурьгүй, сэтгэлийн хатгүй болох эхлэл тавигдаад ирж байгаа юм.
Учир мэдэх хүмүүс “шилжилтийн нас” гэх энэ томъёоллыг огтоос тоодоггүй шиг билээ. “Бидний багад лав тийм зүйл мэдрэгдээгүй дээ. Аав ээж тэгж нялганаж, наашаа цаашаа болж байхыг мэдэхгүй юм” гэж өгүүлэх нь бий. Арван хэдэн насанд мэдээж дуу хоолой бүдүүрэхээс аваад бие физиологийн хувьд өөрчлөлт ордог. Түүнээс сэтгэл санааны гүн цочролд автаж, эмзэг туяхан болдог нь юу л бол.
Н.Гантулга