Үгийн урлаг, яруу найраг гэдэг хүний ертөнцийн нэгэн гайхамшиг билээ. Тиймээс ч дорно дахинд яруу найргийг зохист аялгуу хэмээн нэрийдсэн биз ээ. Уншигчдын мэлмийг баясгаж, сонсогчдын сонорыг мялаасан сэтгэлийн гэрэлт найрагчдадаа “Эрээнцавын эвдрээгүй найрагч” Данзангийн Нямсүрэнгийн “Амитаба” хэмээх алдарт шүлгийн аясаар ийм нэгэн бичвэрийг зориулсан билээ л.
Яаж би Бавуудорж шиг “Алтанхан заадалтай хүний орчлон”-д гурван зуун ясны заадлаа задартал “Хүрэл чоно” мэт ульж сурах вэ?
Яаж би Арлааны Эрдэнэ-Очир шиг эхнэрээсээ нууцхан “Эрх сэтгэл”-ээ аргадаж “Голын тохой дээр” Гантиг-Эхийг уяран мөрөөдөж “Сүүн-дуун зам” ихэрлүүлэх вэ?
Яаж би Норовын Гантулга шиг Улаанбаатарт байгаа атлаа Улаан хадандаа очтол “Уулсын мэтгэлгээний сэлэлт”-ээр голын цаанаас голын наана гартал голынхоо дуугаар “Дружба” хөрөө ажиллуулах вэ?
Яаж би Шар Мяагаа шиг “Болор чулуунд туссан сарны гэрэл адил үнэн болоод хуурмаг” индиан жийнс өмсчихөөд Америк гүрнийг үзэн ядаж сурах вэ?
Яаж би Төрийн Баянсан шиг “Гурван Тэсийн уянга”-ыг баяд хэлнээс орчуулж “Хожмын лаатай уншигдах шүлгүүд”-ийн гэгээнд Бурхан багшид биш Хишгээ багшид л хайртай байхын утга, учрыг олж нээх вэ?
Яаж би Лхамсүрэнжавын Ганзул шиг “Жиндээх салхигүй хорвоо”-д “Хаан зүгийн хүн” адил нэг их гүрнийг дэрлэж, нөгөө их гүрнийг нь моодойтол жийж “томрох” вэ?
Яаж би Ламын гэгээний Доржсэмбэ шиг “Харсан тэнгэр”-тэй атлаа “Хэнд би таалагдах ёстой вэ” гэж энүүхэндээ агсамнан “Хэд дэх бороо”-г тоолж гэгээхэн уйтгарлах вэ?
Яаж таануус энэ мэт нэгэн элэглэлийг хэрхэн бичихийг яруу найргийн бурхан хийгээд дагинасмаа нарын ариун ивгээлээр зохист аялгуулж зохиомжлон үргэлжлүүлэх вэ?