Нэгэн мянга есөн зуун наян долоон оны наадмын нэг томоохон шуугиан нь Чимэдравдангийн Мягмарсүрэн найрагч байсан тухай өмнөх бичлэгийнхээ төгсгөлд өгүүлсэн билээ. Үнэхээр шуугианы эзэн нь “Сумын заан” байжээ. Утга зохиолын хүрээнийхэн, ерөөс уран зохиолд ойр байдаг бүхэн эл найрагчийг “Сумын заан” хэмээн нэрлэдэг буюу. Мань хүн тэрхүү зартай шүлгээ наян долоон оны “Болор цом”-д уншжээ. Тэгээд л шуугиан дэгдээчихгүй юу. Хэрвээ Пунцагийн Бадарч “Тэмээ” хөтөлж ирээгүй, өмнөх жил нь “Адуу”-гаараа аман хүзүүдээгүй байсан бол тэр жилийн цомд Ч.Мягмарсүрэн найрагч нэгийг дуулгахад ойрхон байсан гэдэг шүү. Даанч олон түмэн Бадарч найрагчийг баараггүй түрүүлнэ гэж итгэл хүлээлгэчихсэн, шүүгчдийн хандлага ч ерөнхийдөө буурал найрагч дээр тогтоод байсан учир тэр жилийн цомд “Тэмээ” түрүүлсэн удаатай.
Үзэгч олон “Болор цом“-ын танхимаас гарахдаа
“Хол явж барилдаагүй сумын заан
Хот орж үзээгүй сумын заан
Армийн гурван жил хил дээр зогсож
Аз дутаж, “Алдар“-т ороогүй сумын заан
Ардын төрийн наадамд аваргуудыг
Араажаваар цоллоход
Өөрийгөө цоллуулсан мэт баярладаг, Гуяа алгаддаг сумын заан…” хэмээн нэгэн зэрэг
уншаад гарсан гэдэг дээ. Ер нь Мягмарсүрэн найрагч уралдсан
наадам бүртээ дуулиан тарьдаг байж. “Сумын эмч”, “Байрны хүүхэд”, “Бальгай” зэрэг эгэл боргил, ямар нэгэн хээ хуаргүй монгол шүлгүүд нь тухайн үеийн үзэгчдийг жинхэнэ байлдан дагуулж байжээ.
“Хол холоо явахад ойрхон санагдаад байдаг аа
Гол голоос хайртай нэгэн гол байдаг аа
Чулуут, Чулуут, Чулуут минь гэж зүүдэлж сэрээд байдаг аа
Халуут эгч хийгээд ахын минь суугаа гол оо…” гэсэн сайхан шүлэг нь бий. Мань хүн тэр чигээрээ л Чулуутынхаа харгиа урсгал байсан байгаа юм. Номуудынх нь нэр хүртэл үнэндээ утга төгөлдөр санагддаг. “Ташаа тамгаар Чулуут” гэж бий. Жинхэнэ монгол нэр, монгол сэтгэлгээ. Өнөө үеийн хүүхдүүд, ялангуяа хотын хүүхдүүд уг номын нэрийг уншаад сайн ойлгохгүй ч байж мэдэх. Түүний
“Баясан баясан нялхрах амрагийн сэтгэлээ
Балтай саран гуравхан хорвоогийн жам аа
Алдавч, оновч цугтаа амьдын заяандаа
Аргадах гуйх нь гэнэхэн бүсгүй ааль аа…” гэх олны мэдэх сайхан дуу бий. Бас нэг хэлэлгүй өнгөрч боломгүй сайхан шүлэг байдаг юм.
“Намрын дунд сарын нам гүм өдөр
навч хөвүүлж замаг зулсан хөх ус:
Намхан гэртээ мэхээр үслэх ээжий,
Наадамд сойдог нимгэн хээр үрээ,
Өндрөөс өндөр тэнгэр бас дуугүй,
Өргөн зам уулсыг ороож одно
Өвгөдийн чулуу тэртээ энгэрт бөртийн
Өнөө явчих миний нулимс дунд торолзоно
Өөрийн гэх бүхнээ орхиж замд гарсан би,
Халуухан дурсамж, хаваржаа намаржаа
Хамаг бүхнээ орхиж замд гарсан би
Хамаг бүхнээ орхиж замд гарсаан
Хамаг бүхнээ тэнд орхисон юм чинь
Хаанаас одоо юугаа олно доо“ гэж хөдөөх найрагч маань ерээд оны эхээр Архангайн Өндөр-Улаан сум Чулуутынхаа нүдэндээ нулимстай их хотыг зорьсон байдаг. Ийм л шүлгүүд тухайн үеийн цомд уншигдаж, Мягмарсүрэн найрагч нэгэн өнгө нь байсан ажгуу.
Наян найман он. Бас л гал авалцсан наадам. Сүүлийн шатанд Тангадын Галсан, Цэндийн Чимэддорж, Дамбын Төрбат тэргүүтэй аваргууд үлдчихсэн, аль л сайн гэсэн бүхнээ уншиж, Дөнгөтийн Цоодол тэргүүтэй шүүгчид яахаа мэдэхгүй пайнагтчихсан хэцүү байж. Ингээд Тангадын Галсан найрагч “Жирмийн сүлжээ” хэмээх жигдэрмэл дөрвөн мөртийн цоморлигоороо Дундговийн идэрхэн хоёр найрагчийг нам цохиж өгөөд эгшиглэнт Янжинлхамыг гардчихсан байгаа юм. Галсан гуайн хамгийн хэцүү учраа нь дэлт Чимэддорж байжээ. Тэрээр “Сэлбэ” хэмээх “галзуу” шүлгээр өрсөлдөгч бүхнийхээ толгойг тас цавчихаа алдсан гэдэг.
“Газрын хөх судас бүдэг бадагхан цохилно
Гал дундуур урсах мэт бөг бөг шогшино
Агсал буурал Туултайгаа хатирч л бэлчирлэдэг усан
Адуу бараадан дагах тушаатай морь шиг дэгэнэ
…Дүүрэн Сэлбэ биднийг ширгэтлээ сэлбэлээ
Дүнжингаравын хамаатан ус цусанд минь аслаа
Аз жаргалын диваажин сууцны чинь паалан хананы
Асуултын тэмдэг шиг цоргоноос нулимс болон дусалж байна
Улаан голоор чинь урсаж байгаа
Улаанбаатар дундуур чинь сажилж байгаа
Улаан нүүрэн дээр чинь хатаж байгаа
Улс амьтны хөлд гутаж байгаа
Уулсынхаа элгэнд хярж байгаа
Ухаан гуйн залбирч байгаа
Шидмэс шиг гол нэг л үүрээр
Шивнээ нь тасарч амьсгалаа өвөр дээр чинь хураах нь ээ
Тогтоол зарлиг дундуур урсаж байгаа хотын номхон голыг
Тогтоож ч чадалгүй уурга чиргүүлэн алдсан байж
Зэм халдаамгүй Алтайн цаадах
Зэрэглээ залгилсан халтар говийн
Бидэрээ гээтэл цалгилах эмнэг хуланг тогтоох юм гэнэ. Битгий сэрүүн зүүдэлж, сэрж мартацгаа…” гэж уншин их үс гэзгээ нэгэнтээ сэгсэгнүүлж өгөөд ёстой нэг тарааж тавьсан байгаа юм. Ер нь ерээд оны “Болор цом”-д Цэндийн Чимэддорж, Барнангийн Доржпалам гэсэн Дундговийн иртэйхэн хоёр найрагч таарсан бүхнээ бөхөөр бол баруун солгойгүй тонгорч, ааг омог нь зодгондоо багтаж ядан байжээ. Болдогсон бол мань хоёр ээлж дараалан л цом авчихаар байж. Жил жилийн наадамд уясан “морьд”-ыг нь харахад үнэндээ уяа сойлго нь живхэрчихсэн байдаг даг шүү. Эгшиглэнт Янжинлхамыг чинь нэг хүнд олон өгч болдоггүй шиг байна лээ. Бүгд л ээлж дараалан авдаг жамтай юм уу даа. Д.Цоодол, Б.Лхагвасүрэн нарын аваргууд л бяр зааж гурав, гурав түрүүлсэн байгаа юм. Эл хоёрын рекордыг эвдэх хүн хэсэгтээ л гарахгүй байх аа. Ц.Чимэддорж, Ц.Хулан, Б.Ичинхорлоо нар хоёр түрүүлээд байгаа даа. За тэр яахав, өнөө үндсэн шугамаасаа хазайх гэж байна. Наян есөн он. “Дэрэнгийн хар азарга” гэж алдаршсан Ц.Чимэддорж “Малчин” шүлгээрээ “Болор цом” гардсан наадам. Эхний шалгаруулалт нь Төв аймгийн Зуунмод хотод болж хоёр дахь даваанаас Улаанбаатар хотод үргэлжилсэн гэдэг. Наадмын ерөнхий шүүгчээр ардын уран зохиолч Дөнгөтийн Цоодол суужээ.
“…Хар голтой сүргийн минь сүр сүлд
Хар лустай Дэрэнгийн минь хар сүлд
Уран тэлмэн хууранд хялгас нь дэргэж
Ус хонхрынхоо дуучин Норовбанзадыг дагаж
Дэлхий дүүрэн янцгаасан
Дэрэнгийн хар азарга аа” хэмээн уншсан ирт найрагч маань сүүлийн шатанд алдарт “Малчин” шүлгээ уншсан юм. Тэрээр уг шүлгийнхээ тухай нэгэнтээ ийн дурссан удаатай. “Болор цом эхлэх гээд байдаг. Бүр цаг нь тулчихаад байдаг. Шүлэг дуусч өгдөггүй. Гэргий минь “Чи чинь наадмаасаа хоцорчихлоо шүү дээ. Өөр шүлэг уншиж болдоггүй юм уу гэж загнаад байдаг. Би болохоор гал тогооныхоо өрөөнд бичээд байдаг. Гадаа унаа хүлээгээд байдаг. Мөнхтуяа дээл бүсийг минь барьчихаад дэргэд зогсоод байдаг. Ёстой юм юм л болж билээ. Тэгж нэг юм шүлэг дуусч дээлээ өмсөөд гараад өгсөн. Орой нь Янжинлхамын хөрөгтэй, “Болор цом”-той ирж, гэрээр минь дүүрэн нар мандсан даа” гэж хуучилсан нь бий. Тэгэхээр “Малчин” шүлэг наян есөн оны “Болор цом”-ын өдөр бичигдсэн байгаа юм шүү.
“Нарны даллагатай газар дээр хэдэн малаа гэж
Намрын дунд сарын арвантавны тэнгэр ажигласан
Цаг цагийн үерт төрхөө алдаж эвдрээгүй
Цадиг түүх улбаалж өвгөдийнхөө нутагт эзэн суусан
Шигшиг дарсан тоонондоо утаа зуусан хадагтай
Ширмэл тойруулга дээрээ азын дөрвөн бэрхтэй
Давхиад буухад цоожгүй айл малчин танайх
Даянд ганцхан цуургагүй сэтгэл малчин таных аа…” хэмээн эхэлдэг цуутайхан шүлгийг өнөөдөр мэдэхгүй хүн ховор доо. Ингээд бодохоор “Болор цом”-д хамгийн сайн шүлгүүд уншигддаг, үзэгч сонсогчдын зүрх сэтгэлийг соронз адил татдаг жинхэнэ өрсөлдөөний талбар байжээ. Тиймдээ ч манайхан “Болор цом”-ыг улсын наадам шигээ хүлээдэг, өөр хоорондоо таавар уралдуулдаг, тухайн үеийн Монгол телевиз шинэ жилийн орой юм уу, эс бөгөөс цагаан сарын үеэр найргийн наадмыг үзэгчдийн хүртээл болгодог, төрийн төв хэвлэл “Ардын эрх” сонин “Оны есөн алдартан”-ыхаа нэгээр тухайн жилийн цомын эзнийг тодруулдаг байсан даа. Мөн ч нэр төртэй байжээ, одоо бодоход. Дээр нь уг наадам олон сайхан найрагчдыг ард олонд таниулан, утга зохиолын хэдэн үеийг төрүүлжээ. Үүгээрээ л үнэ цэнэтэй юм даа. Уг наадамд шүлгээ уншчих п юм бол найрагч боллоо хэмээн өөрийгөө бодоход хүргэж үгийн урлагийн мастеруудыг ирлэдэг байж шүү. Тэрхүү уламжлал одоо хэр нь хадгалагдаж байгаа даа. Ц.Чимэддорж найрагчийг түрүүлсэн жил Чимэдравдангийн Мягмарсүрэн “Байрны хүүхэд барилдаанч Бас дээр нь уралдаанч…” хэмээн эхэлдэг бодь нэгэн шүлгээ уншин аман хүзүүдэж, Шагдарсүрэнгийн Гүрбазар найрагч “Хоршоо Дэрэм”-ээрээ гурвалсан удаатай. 1990 он. Хамгийн сүр дуулиантай болсон наадмуудын нэг. Хөдөөгийн улаан хацартай охин тэргүүн байрыг хүртэж Монголын утга зохиолд нэгэн шинэ үе гарч ирж буйг зарлан тунхагласан билээ. Тухайн жилийн наадмын нэг онцлог нь найрагчид хоорондоо сугалаагаар таарч өрсөлджээ. Баярхүүгийн Ичинхорлоо найрагч сүүлийн даваанд
“Миний Монголын тэнгэрийг эсгэх гэж
Бусдын од харвадаггүй юм
Миний Монголын тэнгэрт эрхлэх гэж
Бусдын од шохоорхдог юм
Миний Монголын тэнгэрт өдөлсөн бүргэд
Бусдын тэнгэрт өдөө цацдаггүй
Миний Монголын тэнгэрт өссөн бүргэд
Будант газар ясаа тавьдаггүй ээ” хэмээн наймхан мөр шүлэг уншсан нь олны сэтгэлд ихэд хүрсэн байдаг шүү. Ичинхорлоогийн тухай яриа газар сайгүй л тархаж, хөдөөгийн улаан хацартай охин, үгүй ээ, тэр Тэнгэр ч билүү, Бүргэд ч билүү шүлэг нь ямар мундаг гэж санана. Ердөө хэдхэн мөр шүлэг шүү дээ гээд л. Ингэж Ичинхорлоо тэргүүтэй залуус олны танил болсон доо. Өвөрхангайн улаан хацартай охиныг маш их азтай нэгэн гэдэг. Өөрөө ч үүнийг хүлээн зөвшөөрдөг. Учир нь, ерэн он бол нийгмийн задралын үе байлаа. Бүхий л салбарт шинэ дуу хоолой, шинэ үеийг нийгэм хүсч байлаа. Энэ нь утга зохиолд ч нөлөөгөө үзүүлж хорь хүрээгүй залуус “Болор цом”-ын сүүлийн шатанд үлдсэн байдаг. Өөр нэг зүйл Б.Лхагвасүрэн тэргүүтэй зохиолчид Өврийн хангай нутгаар явж байхдаа шүлэг бичдэг охинтой таарч, хот хүрээ орвол бид хэд дээр очоорой гэчихэж. Ингэж л Ичинхорлоо найрагч тэр жилийн цомд Өвөрхангайгаас хүрч очсон байгаа юм. Бавуугийн Лхагвасүрэн багш нь ерөнхий шүүгчээр сууж бүх зүйл “ногоон гэрэл”-ээр шуударчээ. Ерэн оны цомд Нямбуугийн Билгүүн хэмээх тугал хар нүдтэй туранхай бор хүү
“Тэнгэр түшсэн уулс хурмастын салхийг задалж
Тэртээх холын дуртгал зүрх тэмтрэн эгшиглэхүй
Бодол тээсэн амьдралын нүцгэн шороог үлгэж
Босоо хөх тэнгэрт зогсоогоороо мөргөмүү…” хэмээн гал цогтойхон уншиж аман хүзүүдсэн бол өдгөөгийн Монголын зохиолчдын эвлэлийн гүйцэтгэх захирал, “Болор цом”-ын эзэн найрагч Гомпилдоогийн Мөнхцэцэг Дорноговиос догдлон ирж “Сэм сэмхэн алхсаар түлхүүрийн нүхээр шагайхад чинь
Сэртхийхдээ би нүдийг чинь ч олж хараагүй ээ
Нарны алтан утас бүхлээрээ шургавч багтамгүй нүхээр
Намайг чи лав бүтнээр нь олж харсан байж таарна…” гэж уншаад хотын залуусыг хөлөргөж байсан түүхтэй. Тэгээд гуравдугаар байрт шалгарчээ. Харин “Дорнодын хар Орших” буюу Базаррагчаагийн Бат-Орших агсан
“Эхээс төрсөн цогцсыг өнгө мөнгөөр хэмжих
Эд бараа адил эрэмдэг шуналаар эмжих
Гоо бүсгүйн тэмцээнд нүцгэн шалдан гайхуулаагүй
Гоолиг турьхан биеэ өлөн харцанд таалуулаагүй
Таанын үнэртэй энгэр хөрслөг бор охид минь
Саалийн сүү шигээ ариухан хөдсөн дээлтэй цэцэгс минь
…Эрхэмсэг гоо марал та нартай минь тэнцэх
Мисс гэж байхгүй ээ
Хүрээ гангачуул хойшоо
Миний нутгийн бахархал хараа бардам дээшээ” хэмээн бас л шуугиулаад авсан байгаа юм. Тэр жилийн цомын нэг гоё өнгө нь Хулганайн Тэргэл байсан гэх. Хөдөөгийн баахан шүлэгч залуус хацар нь улаа бутарчихсан, хөлсөө арчаад зогсож байхад Тэргэл өвдөгнөөсөө дээш төө хэрийн даашинзаар гангаран, үзэгчдийн харцыг булааж “Залуу явахад юм бүхэн өнгөлөг
Зам дээр хэвтэх цэцэг хүртэл өнгөлөг…” хэмээн уншсан удаатай. Үндсэндээ тэр жилийн цомын чимэг, гэрэлт цагаан сувд нь Х.Тэргэл байж дээ. Дараа жилийнх нь цомд байна уу даа, арван найм, естэй охин нууц амрагийн шүлэг уншаад л бужигнуулж байсан санагдана. Дараа жил гэснээс ерэн нэгэн оны цомыг Ичинхорлоо найрагч дахиад авсан байдаг. Тэр жил байх аа даа, “Монгол савхи” компани түрүү найрагчид савхин дээл гардуулж, өнөө улаан хацарт чинь өндөр цагаан хүүхэн болчихсон тайзан дээр савхин дээлээ өмсөөд гангарч байлаа шүү дээ, базарваань. Мань хүн Б.Лхагвасүрэн багшаа, за тэгээд Дундговийн дуулиант хоёр болох дэлт Чимэддорж, “Омскийн дэлт чоно” Доржпалам нарыг ардаа орхисон байдаг. Даваадоржийн Энхболдбаатар мөн тусгай шагнал хүртсэн байх шүү. Ерэн хоёр онд Бавуугийн Лхагвасүрэн хоёр дахиа түрүүлсэн билээ. Тэрээр Их хурлын танхимаас ирж шүлгээ уншсан гэдэг билүү дээ. Очирбатын Дашбалбар агсан түүнд “Их хуралд чи тамхи татаж, хүүхэн бодохоос өөр юу хийж байгаа юм” гэж хэлээд хор шарыг нь маажиж байсан нь тухайн цагт юмдаг. Ардын зохиолч маань “Хүний нутагт явсан цулбуур эвхэж
Хилийнх нь боомтод ирлээ
Торгон хилийн эмзэг зурвасны цаана
Тортог суугаагүй эх орны минь сэжүүр
Амаржих гэж байгаа эхийн хормой шиг намайж
Алтан харганатай толгод нь өндөлзөнхөн байна
Ай мөн сайхан аа
Хилийн эрхэм түшмэл
Хээмсэгхэн ширтэж хуудас тараана
Асуулт бүхэн нь хариулт нэхсэн түүн дээр
Аль улсын иргэн болох гэж асуусан
МОНГОЛ гэж
Зургаан хана шиг үсгийг
Зурхайн хөх тэнгэрээс доош нь урсгаж бичлээ
Монголд хэдий хугацаагаар суух вэ гэж асуусан байна
Үхтлээ сууна аа,
Үхсэн хойно сүнс гэж байдаг бол Монголын харьяат гэж бичлээ…” гээд цомыг нь гуйж биш гуядаад авчихсан удаатай. Лхагвасүрэнгийн ар шил дээр мөн Барнангийн Доржпалам давхиж ирсэн байгаа юм. “Миний шилэн хүзүү рүү амьсгал нь хүртэл ойртон мэдрэгдэж байсан ганцхан яруу найрагч бол Барнангийн Доржпалам юм” гэж хожим ардын уран зохиолч хэлсэн удаатай. Тэгэхээр “Омскийн дэлт чоно” (Доржпалам) үнэхээр эвгүй байсан байгаа биз. Ерэн хоёр оны наадмын тусгай шагналыг “Манай нутгийн өвгөд машины үнтэй гаанс зуудаг” гэж хэлээд “Чулууны магтаал”-аараа цом авч байсан Тоомойн Очирхүү, Дамбын Төрбат нар хүртжээ. Харин үзэгчдийн шагналыг Гүрээ найрагч авсан байна.
“…Үйлийн үргүй хөөрхөн Алтанширээгийн Цэрмаа
Үйтэн хуаран тэрлэгээ дурдан болтол дэргүүлэхэд
Хатирч саарал хүлгийнх нь газар атгасан сүүлнээс
Хаан бугуйвч сүлжих мэт туурайн мөр хоцорлоо…” хэмээн “Дугуй хээтэй наадам”-аа уншиж үзэгчдийг байлдан дагуулжээ.
Үргэлжлэл бий