Зам хөндлөн гарахдаа ч чихэвчтэй донхолзож явдаг хүүхдүүд их тааралдах болжээ. Автобус унаанд явахдаа ч аанай л утасныхаа дэлгэц рүү шагайж явна.Ангийнхан, ажлын газрынхантайгаа “буу халж” үзээгүй чфэйсбүүк, твиттерт бурцгааж суудаг хүмүүс дэндүү олон. Таминь ээ, энэ янзаараа амьд харилцаа гэдэг юм алга болоод, эхнэр нөхөр хоёр зэрэгцэж суугаад фейсбүүкээр хэрэлдэхдээтулахвий. Хүйтэн хөндий их хотын харилцаа монголчуудын амьдралын хэв маягт ноёлох цаг айсуй.
Өөрийнхөө ертөнцөд амьдардаг хүмүүсийг аутизмтай гэж оношилдог. Япон ханзаар бол аутизм гэдэг өвчнийг ханаар тусгаарлагдсанхүний дүрсээр илэрхийлдэг гэж нэг судлаач ярьж билээ. Түм түжигнэж бум бужигнасан хотодхүн урсгал дунд явахдаач ганцаардах мэдрэмж төрнө.Хүн бүр өөрийнхөө ертөнцөд амьдарна. Хана нэвтэлж орох амаргүй. Хүний зовлонд дөжирч гүйцжээ, бид.
Багадаа хажуу айлаасаа давс, сонгино мэтийг гуйх нь хэвийн үзэгдэлд тооцогддог социализмын үед өссөн. Хонь гаргахаараа хажуу айлдаа гэдэс хүргэж хишиг хүртээгээд, айлын эгч “Сав хоосон буцаадаггүй юм” хэмээн чихэр атгаж өгөхөд жигтэйхэн баярладагсан. Цагаан сараархөршүүд тавагтай бууз солилцоно. Хэнийд ямар баяртай үйл явдал, хэрүүл болсныгойр хавийнхан анддаггүй үе байсан.Харин одоо бол хөршүүдтэйгээ мэндэлдэггүй, үг солилцож үзээгүй. Нэрийг нь ч мэдэхгүй зүс хараад өнгөрдөг болж.Үл үзэгдэх ханаар тусгаарлагдсан ертөнцөд амьдарч дадаж байна, монголчууд. Хүний жаргал, зовлонг нийтээрээ хуваалцдаг үед өссөн бид ингэж дөжирч байхад танихгүй хүнтэй үг сольж үзээгүй дараа үеийнхэн мааньсарны туулай шиг ганцаардах болов уу.
Б.ЯНЖМАА