Category: утга-зоxиол

Амьтай бүхэн цэнгэн жаргамаар тунгалаг сайхан зуны өдөр. Тэртээ холоос уухайлан хашхирах дуу бүдэг бадаг сонстож, тэнгэрийн хаяанаа цагаан тоос манарна.

Аарцаг яс нь задран алдтал өвдөх хоёр тулгар бүсгүй. Гэрийн баруун хатавчинд Ойрадын Шарбаатарын залуу хатан Насан, тэр тушаа гадаа хаяанд олзны бүсгүй, хоёул ханын үдээр шажигнатал зуурч ёолон гиншинэ. Олзны бүсгүйн эр нөхөр халхын баатар жанжин дөнгөж өчигдөрхөн Шарбаатарын хурц илдний ирэнд, хүүг нь тээж үлдэх залуу хатныхаа нүдэн дээр амь эрсэдсэн. Ойрадын жанжин “олзны хатнаас охин төрвөл өршөөнө. Хүү төрвөл дор нь ална. Миний хатнаас голомт залгах хүү төрвөл Халхтай байлдахыг зогсооно” гэж зарлиг буулгасан нь бүсгүйн чихэнд хадна.

Насангийн нүдэнд алалдан байлдах эрчүүдийн хилэнт царай улангасан дайрч амь өрсөн бие биенээ хядах хурц ирэнд хяргагдан унах үе тэнгийнхний нь танил толгой харагдаж, шархандаа тарчлан татвалзаж, амь тэмцэх хүмүүсийн өршөөл эрсэн, хараан зүхсэн гаслант чимээ, өвдөлт ширүүсэх тусам улам тод сонсдож байсан…

Хатан тэсэхүйеэ бэрх өвдсөндөө уруулаа хөхөртөл тас зууж, нүүрэнд нь борооны дусал шиг хөлс бөнжигнөн, ар нурууг нь даган урсах хөлсөнд нимгэн тэрлэг нь нэвчин биеийг нь барина. Гэрийн хаяанд өвдөх олзны бүсгүйгээс ямар хүүхэд төрөхийг үзэх гэж хоёр шивэгчин манаж зогсоно. “Ижий” гэж амь тэмцэн хашхирахтай зэрэгцэн хоёр хүүхэд дуу дуугаа авалцан часхийв. Дөнгөж төрсөн хоёр хүүхдийн хүйг таслан бооход охин төрүүлсэн Насан хаяанд амаржсан бүсгүйн хүүг харлаа. Шарбаатарын хатан хажуудаа тавьсан охиноо өндийж аваад, тамирдангуй дуугаар:

–Монголжин! гэв. Олзны бүсгүй хатны зүг хардангуй харцаар цэрвэн харахад, Насан цээж нь ялихгүй түхэлзэн амьсгаадаж,

– Чи бид хаяа, хатавч хоёрт алтан ясаа хэлтэлж, алаг махаа тасалж эх боллоо! Май миний охиныг ав! Хүүгээ аль! Чамд энээс өөрөөр хүүгийнхээ амийг аврах арга байхгүй. Охиныг минь өрнөөсөө унагасан үр шигээ өврөөсөө салгалгүй өсгөөрэй гэлээ… Монголжин гайхан өндийж,

–Юу гэсэн үг вэ? Эзэн чинь мэдчихвэл… гэтэл Насан,

–Түргэл! Хүн харахаас урьт! гэж шаардангуй хэлэхэд олзны хатан тээнэгэлзэн нэг үг хэлэх гэтэл:

-Май гээд охиноо ханын нүдээр цээжин дээр нь зөөлөн унагалаа. Монголжин ч хүүгээ зөрүүлэв.

,,, Аяны асарт ташаа тулан бодлогоширч суух Ойрадын Шарбаатар өмнөө сөхрөн унасан хиаг цоо ширтэн

–Миний хатнаас хүү төрж, олзны хүүхнээс охин гарлаа гэв үү Хэн хэлүүлэв гэж нухацтай агаад догшин асуув. Хиа:

– Таны залуу хатан Насан ахайтан гэж түргэн хариулаад, өршөөл эрсэн хүлцэнгүй харцаар нүд цавчилгүй ширтэв. Шарбаатарын зүрх нь цээжиндээ багтахгүй дэлбэрэх нь үү гэмээр түхэлзэж,

–Би өөрийн нүдээр үзнэ гэж намуухан хэлснээ, хөмсөг өргөн,

– Морь бэлд! гэлээ.

Шарбаатар мориныхоо амыг таталгүй суран ганзага сарвайтал цогиулсаар шөнө дундаас хойно дайны газраас алсхан барьсан аяны гэрүүдийн гадаа ирлээ. Тэр хөхөл нь сэгсэлзэж зүрх нь хөөрсөн борлог мориныхоо амыг татан ангалзуулж, түмпэнтэй ус барьж, гүйх шахам явсан шивэгчнээс “Хүүхдүүд хаана байна” гэж өндөр дуугаар асуув.

–Тэр! гэж жижигхэн гэрийг заахад Шарбаатар мориноосоо үсрэн бууж, сул орхиод, гэрийн үүдийг ширүүн сөхлөө. Гэвч орчин тойрондоо юу болж байгааг гадарлах ч үгүй нам тайван зэрэгцэн унтаж байгаа алгын чинээхэн хоёр нялх амьтныг хараад зогтусан хэсэг алмайрав. Цэрвэн дайжсан, аль нэг юмнаас айж эмээсэн, шилэмтэн шунасан итгэж цөхсөн аль нь үл мэдэгдэх харцаар хүүхдүүдийн зүг бүлтийн ширтсээр болгоомжлох мэт алгуур дөхөж очлоо. Цээжиндээ багтахгүй оволзох зүрхээ бахим том гараараа дарахад, төвөнх нь гүрэлзэж хөл нь чичирч байлаа. Тэр, өлсгөлөн бүргэд гэнэт олз харсан мэт догшин нүдээр хүүхдүүдийн дээрээс цоо ширтээд “Тэгнээ тэр, Аман хүзүүгээр минь тас харвах атаатны зулзага төрж” гэж шивнэв. Бүсэндээ хавчуулсан илдийнхээ ишнээс чанга атгаснаа хөмхийгөө зуухад түүний чамархайн судас луг луг цохилж, тархи нь задарчих шахан ангалзан өвдөнө. Уур хилэн, гомдол цухал шингэсэн хүрлэгэр өнгөөр царай нь хувирч, гэрээс ухасхийн гарлаа. Хатны гэрийн зүг түргэн түргэн алхсаар үүдэнд нь ирэхэд, гэрээс домботой цай барьж гарах шивэгчний “Хатны бие тааруу байгаа шүү” гэж анхааруулах, гуйх зэрэгцсэн өнгөөр хэлэхийг ч анзааралгүй, шууд л яваад орчхов.Тэр арай ядан амьсгаагаа дарж, сая амаржсан хатныхаа зүг хэлмэгдсэн хүний гомдолтой агаад шаардангуй аясаар “Чи юунд намайг мэхлэв” гэж хоолой чичрүүлэв. Тамирдаж туйлдсан хатан нь Шарбаатарын зүг толгойгоо алгуур эргүүлэв. Насангийн царай шөнийн сар шиг цонхийж, улаа бутарч асан гэрэлт хацарт нь судлын төдий ч цусны туяа байсангүй. Тормос тормос тоглож байдаг алаг нүдний нь харц сулран нялхарч, нулимс гүйлгэнэнэ. Тэр цээл тунгалаг атлаа сонсдох төдий намуун зөөлөн дуугаар

–Өршөө намайг! Ах дүү нарынхаа цусыг урсгасан аян дайны явдалд алжаан сульдлаа би. Зүрх шимширч, өр минь өмөрлөө. Энэнээс цаашхыг давж чадахгүй нь. Цус нулимсны өнгөнд нүд минь өвдөж байна. Би өөрөө ч одоо үхэх нь. Үхэх хүний сүүлчийн гуйлтыг биелүүлээч! Хүүгийн амийг өршөө! Та минь өршөө! өршөө! гэх дуу нь суларсаар огцом агдасхийв. Түүний өрөвдөн нигүүлсэж, хайр дүүрсэн мэлмийх нь гал аажим буурахад, танхилхан болцгор гар нь сул унжлаа. Шарбаатар ухасхийн гарыг нь атгаж, суун тусч сөхрөв. Хатны нүд “өршөө, өршөө” гэсэн үгийг давтах номхон харцаар ширтсээр… Шарбаатар нүдний нь зовхийг алгаараа зөөлөн илж, буулгахад задгай цээжинд нь уураг чинэн томбойх хун цагаан хөхнийх нь товчин дээр сүү түрэн бөнжийснөө, сугы нь даган нулимс адил урслаа. Шарбаатар яахаа мэдэхгүй манан дунд төөрсөн мэт алмайран халаглахад, түүний хайрлаж дурлаж явсан жаргалтай мөчүүд нь зүүд мэт зурсхийн үзэгдлээ. Тэр гүнзгий эхэр татсанаа, хэзээ ч нулимс гарч байгаагүй болов уу гэмээр хурц догшин нүдэнд нь яах ийхийн зуургүй харуусал гуниг дүүрч, хатныхаа хар үсээр эмжээрлэгдсэн хөөрхөн духыг нь удаан үнслээ. Түүний хучлагыг алгуур дээшлүүлэн нүүрий нь бүтээгээд үлгэн салган амьтан арай ядан хөлөө зөөж гарахдаа үүдэнд зогсож:

-Тунхаглан зарла. Миний хатнаас хүү төрсөн хэмээн хоолой зангируулан хэлээд гуйвлан цааш алхав. Тэртээ зүүн хаяанаас тэнгэр өндөрсөн үүрийн сүүн цагаан туяа орчлонг гийгүүлэн мандав аа.

Хорин гурван жилийн өмнө манай тосгонд нэг сэгсийсэн үстэй залуухан хүүхэн тэнүүчлэн ирээд хүмүүсийн зүг марсайтал инээхийн зэрэгцээ хаа дуртай газраа суугаад бие засахыг харсан тосгоны авгай хүүхнүүд ихэд зэвүүрхэн түүн рүү шүлсээ нулимж өшигчин зодоод «Хурдан эндээс зайл!» хэмээн хөөж туудаг болжээ. Гэвч тэр солиотой бүсгүй марсайтал инээсээр тосгоны энэ тэрүүгээр тэнүүчлэн явсаар байлаа.

Тухайн үед манай аав гучин таван настай хэдий ч чулуу бэлтгэлийн ажилд зүтгэж явахдаа суурь машинд зүүн гараа таслуулчхаад эрэмдэг амьтан гэртээ суудаг болчхоод байж л дээ. Ядахад яр гэгчээр гэр орон нь ядуу зүдүүгийн эрхээр эхнэр авч чадалгүй гон бие гозон толгой чигээрээ явахаас өөр аргагүй байсан гэдэг. Мөнөөх солиотой хүүхэн хаа очиж царай зүс танагтай нэгэн байсан тул эмээд маань: «Түүнийг түр зуур гэр орондоо орогнуулж байгаад голомт залгах ач төрүүлсэн хойно хөөгөөд явуулчихъя!» хэмээх атгаг хорон бодол төрсөн аж. Аав маань эхэндээ төдийлөн дуртай биш байсан боловч яваандаа эмээгийн санаатай эвлэрээд зөвшөөрсөн гэдэг. Тэгснээр аав маань сохор улаан зоосны гарлагагүй эхнэртэй болжээ.

Ээж намайг төрүүлсний дараа эмээ элгэндээ энхрийлэн тэврээд шүдгүй улаан буйлаа ярзайлган инээх зуур: «Энэ солиотой хүүхэн надад ийм энхрий ач төрүүлэн өгдөг байна шүү!» хэмээн баясан өгүүлсэн атал намайг ээжид маань тэврүүлэх нь байтугай ойртуулахаа ч байсан гэдэг юм.

Хөөрхий ээж минь намайг тэврэх санаатай гараа сунган зүтгэхэд эмээ улаан нялзрай амьтныг солиотой хүүхэнд өгөөд хөсөр унагачихвал яах билээ хэмээн зовниод хавьтуулдаггүй байсан нь нэг бодлын зөв юм л даа. Эмээ ээж рүү ширүүн харцаар ширвээд: «Чи хүүхэд тэвэрнэ гэж саналтгүй! Би юу боллоо гэж чамд өгөх билээ? Хэрвээ чи хүүг маань хулгайгаар тэврэх гээд оролдоод үзвэл сайхан мэдээрэй! Би чамайг болгоод өгөхөө мэдье гайгүй! Чамайг зодоод алчихаж чадахгүй ч гэсэн гэрээсээ хөөгөөд явуулчхаж болох байлгүй!» хэмээн зандран өгүүлнэ. Ээж маань хаа очиж тиймэрхүү утгатай зүйлсийг сайн ойлгодог болохоор айсан янзтай хуламганан холхон очоод чимээгүй суучихдаг байжээ. Түүнээс гадна эмээ маань солиотой хүүхний сүүг хөхөөд «Мэдрэлийн согог» халдчихаж мэднэ хэмээн сэжиглэж намайг угжинд оруулчихсан тул хөөрхий эхийн маань хоёр дэлэн чинэрээд сүүгээ савируулан явах болсон гэдэг.

Тэр үед манай гэр ядуу зүдүү хэвээр байсны дээр ээж бид хоёр гэж хоолны савнууд нэмэгдсэнээр хоёр идэхгүй хоосон хонохгүйхэн шиг өлөн зэлмүүн өдөр хоногийг өнгөрөөх болжээ. Ээж зүгээр ч нэг хоол хороогоод суухгүй байн байн хэрэг төвөг тарих тул эмээ түүнийг хөөж явуулахаар шийдсэн байна.

Нэгэн өдөр эмээ маань тогоо дүүрэн будаа агшаачхаад ээжийн аяганд нэмж өгөнгөө: «Охин минь! Манайх гэдэг айл дэндүү ядуу болохоор ээжийгээ зөвөөр ойлгоорой доо! Чи наад аягатай будаагаа сайн идэж аваад илүү баян тарган айлын хаяаг бараадаж үз! Харин манай үүгээр дахин бүү үзэгдээрэй!» гэх үгийг сонсоод ээж ам дүүрэн будаагаа залгих тэнхэлгүй ангайж хоцорсон нь эмээгийн үгний цаад санааг ойлгоод айж цочирдсоны илрэл байжээ. Тэр эмээгийн өвөрт нойрсож байгаа над руу харснаа: «Үгүй ээ! Болохгүй!» хэмээн түл талхан хэлжээ. Эмээгийн царай тэр даруй барайгаад дуугаа байдгаараа өндөрсгөж: «Муу хар солиотой амьтан чи байтлаа өөдөөс олон таван үг хэлэх санаатай юу? Чи тэглээ гээд сайнаа үзэх байлгүй. Чам шиг хэрмэл тэнэмэл амьтныг гэртээ хоёр жил толгой хоргодуулсныг их юм гэж бодоорой! Өөр яалгах санаа байгаа юм бэ? Наад будаагаа гударчхаад эндээс даруйхан тонилж үз! Дуулж байна уу!» хэмээн өгүүлээд гартаа тааралдсан галын шилээгүүрийг шүүрэн авч хөсөр дэлдэхэд хөөрхий ээж маань давхийтэл цочоод эмээгийн зүг хуламганан харснаа толгойгоо доош тонгойлгоход том том нулимс будаатай аяга руу дусалж байлаа. Тэр гэнэт нэг санаа төрөв бололтой аягатай будааныхаа дийлэнх хагасыг өөр нэгэн аяганд юүлчхээд эмээ рүү өрөвдөлтэй харцаар ширтжээ.

Түүний энэхүү үйл хөдлөл нь «Үүнээс хойш өөрөө хагас аяга будаа идэж байя! Харин та намайг битгий хөөгөөч дээ!» гэсэн санаа болохыг төвөггүй ойлгоод эмээ бүр алмайрч хоцорсон гэдэг. Эмээ маань хэдийгээр ээжид хатуу хариг ханддаг байсан нь үнэн боловч явж явж хад чулуунаас бүтсэн хүн биш болохоор уярлын нулимсаа буруу харан шударчхаад буцаж ширүүн харцаар түүнийг ширвэнгээ: «Наад будаагаа хурдан идчихээд хурдан эндээс холдож үз! Манай гэрт байгаад байвал чамд өлсөж үхэх ганц л арга зам байгаа» гэхэд ээж маань аягатай хоолоо ч идэж баралгүй бүдчин хашааны хаалгаар гараад холдож өгөлгүй зогсоод байжээ. Эмээ сэтгэлээ хатамжлан: «Чи хурдан нүднээс далд орж үз! Хорвоо дэлхийд буянтай айл хунар хаа мундах билээ?» гэсэнд ээж маань харин ч түүн рүү дөхөн ирээд хоёр гараа элгэндээ тэвэрч үзүүлсэн нь төрүүлсэн үр намайгаа ганц удаа тэврүүлээч гэсэн гуйлт байжээ.

Эмээ хэсэг зуур эргэлзэн тээнэгэлзсэний эцэст манцуйтай бяцхан үр намайг ээжид минь өгчээ. Ээж маань анх удаа намайг тэвэрч үзээд тэсгэлгүй баярлаж байгаа бололтой шүдээ ярзайлган баяртайгаар инээсэн аж. Эмээ минь ээжийн өвчин хөдлөөд өлгийтэй бяцхан намайг хог сэг мэт хөсөр хаячих вий хэмээн болгоомжлохдоо хоёр гараараа миний манцуйн дороос тосон зогсож байлаа. Ээж намайг хоёр гурван минут тэврээгүй шахам байхад эмээ тэсгэл алдсан байдалтай булаан аваад хашаа руугаа буцан орж хаалгаа тасхийтэл түгжжээ.

Би гэдэг хүн мэдээ орсон даруйдаа бусад хүүхдүүд бүгд л ээжтэй байхад надад яагаад байдаггүй юм бол доо хэмээн гайхан бодох болсон юм. Эмээ аав хоёроос энэ тухай асуухад тэд нар «Ээж чинь үхчихсээн!» гэдэг ганц л үгээр ам таглаад өнгөрдөг байлаа. Гэвч үе тэнгийн жаалууд «Танай ээж үхээгүй ээ! Харин түүнийг солиотой байсан болохоор эмээ чинь хөөгөөд явуулчихсан юм» гэж хэлэхийг дуулаад эмээ дээрээ буцан очоод ээжийгээ эргүүлэн өгөхийг нэхэхийн сацуу «Чоно шиг дотортой эмээ» гэж уурлан хашхирч аягатай хоолоо идэлгүй газар асгах явдал хааяа боловч тохиолддог байлаа. Тэр үед балчир хүүгийн тархинд галзуу солиотой хүн ямархуу төрх байдалтай байдгийг мэдэхгүй болохоор дотроо бэтгэртлээ үгүйлэн санадаг байж дээ. Харин түүнийг ямархуу царай зүстэй хийгээд өнөө хэр амьд мэнд байгаа болов уу гэдэг талаас нь бол үнэндээ бодож байгаагүй юм. Гэтэл намайг зургаан нас хүрдэг тэр жил гэрээс гараад таван жил алга болсон ээж маань гэнэт эргэн ирдэг байна шүү.

Тэр нэгэн өдөр миний хэдэн жаахан найзууд гүйлдэж ирээд: «Сяо Шү! Чи мэдээгүй юм уу? Танай солиотой ээж эргэн иржээ» хэмээн маш чухал мэдээ дуулгаж байгаа мэт хашхиралдав. Би ч бөөн баяр хөөр болсон амьтан тэднийг дагалдан гадагш тавхай гялалзуулан хурдлахад аав эмээ хоёр ч араас минь хөөцөлдөн гүйсэн юм. Тэр бол миний хувьд мэдээ орсон цагаас хойш анх удаа ээжтэйгээ уулзаж байгаа хэрэг бөлгөө. Ээж маань анх дүрслэн өгүүлж байсантай яг адил уранхай ноорхой хувцастайгаа явах бөгөөд үсэн дээр нь хатсан өвс ширэлдэн наалдсаныг үзвээс урьд шөнө хаа нэгтэй өвсөн бухал бараадаж унтсан болох нь илт байлаа. Би үеийн найзуудтайгаа цуг түүн рүү дөхөн очиход түүний нүдний харц ямар нэгэн зүйлийг эрж хайгаад байгаа нь илт байх ажээ. Тэгж тэгсээр тэр намайг цоо ширтэн гөлрөх зуур: «Сяо Шү минь . . . . . .бөм. . . бөг. . .Бөмбөг. . . » хэмээн зуунгитайн өгүүлээд гартаа барьсан хийн бөмбөлгийг аргадсан янзтай над руу сарвайлаа.

Миний өдрийн бодол шөнийн зүүд болох нь холгүй байсан ээж маань ийм төрх байдалтай эргэн ирэх юм гэж бодоогүй болохоор би ухасхийн эргээд гэр рүүгээ гүйчхэв. Миний араас хэн нэгэн хүүхэд: «Сяо Шү! Чи одоо солиотой хүн ямархуу төрх байдалтай байдгийг мэдээ биз дээ? Яг л танай ээж шиг хүнийг хэлдэг юм шүү дээ!» хэмээн хашхирах нь сонсогдов.
Би мөчөөгөө өгөх янзгүй тэр жаал руу эргэн хараад: «Наадах чинь лав чиний ээж байж таарна. Танай ээж л ийм төрх байдалтай байхаас зайлахгүй» гэчхээд цаашаа гүйсэн юм. Үнэндээ би тийм солиотой ээжтэй баймааргүй санагдаж байсан боловч эмээ аав хоёр түүнийг хөтөлсөөр гэртээ орж ирцгээлээ. Тэр жил эмээ ээжийг хөөгөөд явуулчихсандаа сэтгэл эс төвдөхийн зэрэгцээ өдөр ирэх тусам өтөлж доройтохын горыг амсаад байсан болохоор түүнийг өрөвдөөд гэртээ авчирсан нь тэр байжээ. Харин би гэдэг хүн сэтгэл дотроо маш их дурамжхан байсныг нуугаад яахав. Яагаад гэвэл тийм ээжтэй нь төлөө бусдын нүүрийг харах аргагүй болсон мэт этгээд буруу санаа сэтгэлийг минь эзэмдээд байсан хэрэг бөлгөө.

Би түүнийг ганц удаа «Ээж ээ!» хэмээн дуудах нь байтугай царай өгч энэ тэрийг ч ярих дургүй болсон юм. Гагцхүү түүн рүү зандрангуй, дээрэнгүй өнгө аясаар хандах бөгөөд түүний хариуд хөөрхий ээж минь айсан янзтай ширвээтэн харахыг нь л олонтоо харж болохоор байсан даа.

Гэрт нэг дэл сул хүнийг зүгээр тэжээгээд байх аргагүй тул эмээ ээжийг хар бор ажил хийлгэж сургах гээд тариан талбай дээр дагуулан очдог болсон бөгөөд санаан зоргоор заасан бүгдийг сурчихна гэж ч юу байхав. Тэр болгонд хөөрхий ээж минь эмээгийн зодуурын амтыг биеэрээ амсдаг байлаа.

Хэдэн өдрийн дараа эмээ ээжийг овоо гайгүй сурчихлаа гэж бодоод ганцаараа гахайн тэжээлийн өвс бэлтгэ гээд үлдээчихжээ. Тэгээд хагас цагийн дараа яваад очтол хоёр том араг дүүрэн «Гахайн тэжээлийн өвс» түүж бэлдсэн байхыг нарийвчлан үзтэл бусад айлын дориун соёолж байсан тутарганы чихийг суга суга татаад хаячихсан байх юм гэж хэн санах вэ дээ? Эмээ уурандаа шатаж гүйцээд: «Муу хар солиотой эм чи! Тутарга зэрлэг өвс хоёрыг ялгаж танихгүй байна уу?» хэмээн хараах зуур яаж аргалах арга эвээ олж ядан байтал тутаргын эзэн тэдэн дээр хүрч ирээд эмээг санаатай ийм хэрэг үйлдүүллээ хэмээн буруутгажээ. Багтартлаа уурласан эмээ газраас нэгэн том хатсан мөчир шүүрэн аваад ээжийг толгой түрүүгүй занчих зуур: «Муу хар солиотой эмийг үхтэл нь гөвшөөд өгье л дөө! Чи хурдан нүднээс далд орохгүй юм уу?» хэмээн орилж хашхичиж гарав. Ээж хэдийгээр солио өвчин туссан боловч өвдөх мэдрэмж нь хэвээрээ тул хатуу мөчрийн занчилтаас бултан нуугдах арга саам эрэлхийлэхийн зэрэгцээ «Битгий зодооч!» хэмээн гуйн гувшиж байлаа.

Эцэс сүүлд нь тутаргын эзэн тэр айхтар зодуурыг харсаар сэтгэл төвдсөнгүй янзтай: «За за! Больж үз! Би дахин асуудлыг босгож ярихаа байя! Хожим та бүхэн наадхаа сайн харж хандаж байвал болох нь тэр» гэжээ. Ээж тэр үеэр газар эвхрэн ойчоод эхэр татан уйлж байсан юм гэдэг. Би түүн рүү болж гэсэн янзтай зэвүүрхэн хараад: «Тутрага зэрлэг өвс хоёрыг ялгадаггүй жинхэнэ гахай гэж түүнийг хэлэх байх даа!» хэмээн хэлтэл хэн нэгэн хүн шилэн хүзүү рүү минь алгадаад авлаа. Эргэн хартал эмээ над руу аягүй муухай харцаар ширтэх зуур: «Муу хар золиг чи! Төрсөн эхтэйгээ яаж харьцаж байгаа нь энэ билээ? Сэгсгэр ч гэсэн ээж сайхан гэсэн үг байдаг юм шүү!» хэмээн зэмлэв. Би түүний хариуд: «Надад ийм солиотой ээж хэрэггүй!» хэмээн уурсан хашхирч билээ.

«Уухайс чи чинь бүр хүнээ байж гүйцэх нь ээ! Тэгвэл чамайг ч гэсэн сайн гөвшөөд өгье л дөө!» гээд эмээ дахин гараа далайтал ээж маань уян даравч мэт ухасхийн босож ирээд эмээ бид хоёрын дундуур орон халхлаад зогсчхов. Тэгээд тэр толгой руугаа заагаад «Намайг зод!» хэмээн хашхирч байлаа.

Ээж маань эмээд «Намайг биш өөрийг нь зод!» хэмээн хэлж байгаа болохыг би төвөггүй ойлгосон юм. Эмээгийн далайсан гар агаарт царцах мэт хөдөлгөөнгүй болоод аман дотроо: «Энэ солиотой эм сэтгэлдээ үр хүүхдээ ингэтэл хайрладаг байх юм гэж хэн санах билээ?» хэмээн бувтнав. Намайг сургуульд ордог жил аав маань хөрш тосгоны нэгэн айлын загас үржүүлгийн цөөрмийг харах манаачийн ажилд ороод гэртээ үзэгдэхээ болив. Мөртлөө сард дөнгөж тавин юаний ацаг хөлстэй ажил юм гэсэн. Харин ээж маань эмээтэй цуг тариан талбай дээр гахай тэжээх зэрлэг өвс зулгаасаар дахин яршиг төвөг удахааргүй овоо дөртэй болсон байлаа.

Бага сургуулийн гуравдугаар ангид сурч байсан дүн өвлийн нэгэн өдөр өлөн гэдэс хонхолзоод гадаа шиврээ бороо зүсрэн орсоор байв. Эмээ ээжээр надад нэг шүхэр хүргүүлэхээр явуулжээ. Ээж маань зам зуур хэчнээн удаа ч бүдрэн ойчсон юм бэ? Бүү мэд! Шанаган хорхой шиг шавар шавхайтай хутгалдсан амьтан ангийн цонхоор шагайгаад амаа байдгаар нь ангайлгаж марсайтал инээх зуур: «Сяо Шү! Шүхэр. . . » хэмээн миний нэрээр дуудаж байлаа. Миний хувьд «Ээж гэж нэг юм өдийд хүрч ирээд хүний шившгийг хутгаад хаячихлаа» гэсэн шүү юм бодоод байж ядан бухимдахын зэрэгцээ ангийн хүүхдүүдийг хошуучлаад түүнийг шоолон инээж байгаа Фань Зяси нэрт жаалыг хамгаас их үзэн ядаж байсан юм. Тэр сүүлдээ бүр ээжийг дуурайн элэглэж арзганаад байхаар нь тэсэж чадахаа байгаад урдаа байсан үзэг харандааны савыг шүүрэн авч түүн рүү чулуудтал доош тонгойн бултаад өнгөрөөчихөв. Тэгээд над руу ухасхийн гүйж ирээд багалзуурдан авснаар бид хоёр дээр дороо орон ноцолдож гарлаа. Би угаас давжаа намхан биетэй болохоор түүнийг яаж дийлэх билээ. Удаж тэр миний дээр гараад суучихсан байв. Энэ үеэр «Аа!» хэмээн хашхирах дуун сонсогдоод хэн нэгэн хүн гаднаас мөрөн голын журамт бүсгүй мэт дүүлэн орж ирээд Фань Зясиг угз татан аваад гадагш чирэн гаргав. Галзуу солиотой хүн ер бусын их хүчтэй байдаг хэмээн ярьдаг нь үнэн бололтойдог шүү. Ээж маань намайг байнга дээрэлхдэг Фань Зясиг хоёр гардан дээр өргөхөд тарган булцгар тэр жаал агаарт гараа сарвалзуулан «Аав аа! Ээж ээ!» хэмээн байдаг чадлаараа бархирч байлаа. Ээж маань түүнийг хайхрах сөхөөгүй өргөн явсаар сургуулийн хашааны үүдэн дээр байдаг цөөрөм рүү чулуудчихаад ажиггүй цааш эргэн яваад өгсөн юм.

Тэр үнэндээ маш том хэрэг тарьсан боловч өөрөө түүнийг анзаарч байгаа шинж ч алга. Энэ үед тэр харин над руу хуламганасан харцаар ширтэх нь аргадаж байгаа санаа нь юм л даа. Эхийн хайр гэдэг ийм л гайхалтай байдаг ажээ. Хэдийгээр бие сэтгэл нь хүнд өвчинд дайрагдсан хэдий ч эхийн хайр л гагцхүү юунд ч эс дийлдэн гэгээн тунгалаг мөн чанараа алдаагүй байдаг нь энэ буюу. Ялангуяа хүүхэд нь бусдад дээрэлхүүлж байгаа тохиолдолд эхийн хайрын тэрхүү өвөрмөц шинж чанар илүү хурц тод илэрдэг байж таарна. Тухайн үед би өөрийн мэдэлгүй «Ээж ээ!» хэмээн хашхирсан нь мэдээ орсон цагаасаа хойш анх удаа тийнхүү дуудаж байгаа хэрэг бөлгөө. Ээжийн маань хамаг бие дагжин чичрэх шиг болсноо над руу хэсэг зуур харц тогтоон хараад царай нь улайж хүүхэд мэт цайлганаар инээж байлаа. Тэр өдөр ээж бид хоёр анх удаа л нэгэн шүхрийн дор хамтдаа гэр рүүгээ буцан харьсан юм. Би сургууль дээр болсон явдлыг эмээд нэгд нэгэнгүй тоочин өгүүлэхэд тэр учиргүй айж сандрахдаа аав руу хүн явуулж дуудуулав. Аав дөнгөж гэртээ орж ирээд удаагүй байтал баахан бялуу шийдэм, хутга мэс барьсан залуус манай гэрт дайран орж ирээд үгийн солиогүй аяга таваг, эд хогшлыг маань эвдэн сүйтгэж эхэллээ. Фань Зясигийн аавын найз нар болох тэр хүмүүс манай гэрийг есөн баллын хүчтэй газар хөдлөлтөөс өөрцгүй бусниулж гарсан нь тэр болой. Фань Зясигийн эцэг аавын минь нүүр нүд рүү хуруугаараа чичлэнгээ: «Манай хүү сүнс нь зайлтал айсны улмаас эмнэлэгт хэвтчихлээ. Танайх ямар ганц юаний төдийхөн эмнэлгийн зардал гаргаад өгчих тэнхээтэй айл биш. Тийм болохоор би танай умгар байшинг шатаагаад өгдөггүй юм бол хэний хүү болох бол доо?» хэмээн хашхична.

Нэг юань гэдэг сардаа тавьхан юаний цалинтай аавд маань маш их мөнгө байсан юм. Фань овогтынхны яахаас буцахгүй төрх байдлыг хараад аавын нүд хэрсэн бухынхаас өөрцгүй аймшигтай улайгаад ирэв. Тэр ээж рүү хилэнтэй харцаар ширтэх зуур суран тэлээгээ шувт татан тайлаад толгой түрүүгүй шавхуурдаж гарлаа. Хөөрхий ээж минь өвдөж шаналахын эрхээр ус цутгуулсан оготно мэт орох байх газраа олж ядан ийш тийш бултахыг хичээнэ. Гэсэн хэдий ч тэр занганд унасан ан араатан лугаа адил байдгаараа чарлан тэлчлэх дүр зураг хийгээд суран тэлээний тас няс хийсэн жихүүн дууг би энэ насан туршдаа лав мартаж чадахааргүй сэтгэлд минь хоногшин үлджээ.

Тэгж байтал ашгүй хорооны цагдаа хүрэлцэн ирээд аавын зэрлэг хүчирхийллийг намжаан хориглосон юм. Цагдаагийн газраас маргалдагч хоёр талын аль аль нь чамгүй хохирол амссан болохоор хэн хэндээ өр авлагагүй эвлэрэх хэрэгтэй. Хэрвээ энэ болзлыг аль нэг тал нь хүлээн авахгүй байх бөгөөс баривчлах хүртэл шийтгэл онооно хэмээн албадан зохицуулсан юм гэдэг. Нөгөө айхтар догшин хүмүүс яваад өгсний дараа аав эвдэрч хагарсан эд хогшил хийгээд цус нөждөө хутгалдсан хөөрхий ээжийг минь гөлрөн харж байснаа гэнэт орь дуу тавин уйлж ээжийг тэврэн аваад: «Солиот эхнэр минь! Би чамайг санаатай гэмтээх гэсэн хэрэг биш шүү! Хэрвээ ингэж аргалахгүй бол бидэнд ямар тэдний тавьсан болзлын дагуу хохирлыг төлж барагдуулах боломж байх биш дээ? Ядуу зүдүү хүний зовлон гэж яасан айхтар их байдаг юм бэ?» хэмээн үглэх зуур над руу ширтээд: «Сяо Шү минь! Чи л эрдэм номоо сайн сураад их сургуульд элсэн суралцдаг юм шүү! Эс бөгөөс манайх гэдэг айл насан туршдаа бусдын гарын шүүс болсон хэвээрээ үлдэх болно» гэхэд би нулимс дуслуулан толгой дохисон юм даг.

Хоёр жилийн дараа хичээл сурлагын онц сайн дүнтэйгээр ахлах дунд сургуульд элсэн ороход хорвоогийн хатуу хүтүү жам ёсонд нухлагдаж гүйцсэн эмээ маань хүнд өвчин тусаад нөгөө ертөнцөд одов. Ингэснээр манай гэр бүлийн амьдрал улам хэцүүдэн дордоод эхэллээ. Хошууны засгийн ордноос манайхыг онцгой ядуу айлын бүртгэлд хамруулснаар сар болгон дөчин юаний тэтгэмж авах боломжтой болсны сацуу миний сурдаг ахлах сургууль ч боломжийн хирээр сургалтын төлбөрийг хөнгөлсөн тул би үргэлжлүүлэн суралцах боломжтой болов.

Сургуулийн дотуур байранд сууж үзэх хичээл шахуу болохоор би гэр орондоо харих боломж тун цөөхөн олдоно. Аав маань нөгөөх тавин юаний ацаг хөлстэй манаачийн ажилтайгаа зууралдах тул надад хоол унд зөөх хүнд хүчир алба яах аргагүй ээжийн минь толгой дээр буулаа. Хөрш айлын сайхан сэтгэлт авгай шанцай тэргүүт хөнгөн хоол зууш бэлдээд ээжээр өгч явуулдаг байсан юм. Азаар хорь гаруй километр хол уулын нарийхан жимээр ээж маань алдаа эндэлгүй яваад сурчихсан тул аадар бороо, аюулт салхи шуургыг ч ажрахгүй давсаар хүрээд ирдэг байлаа. Үрээ гэсэн эхийн сэтгэлийг галзуу солио өвчний ад зэтгэр яаж ч чаддаггүйн бэлэн жишээг ээж минь ёстой нэг харуулж байсан даа. Анагаах ухааны үүднээс энэ үзэгдлийг эхийн хайртай холбон тайлбарлахаас өөр ямар ч арга байхгүй байж таарна.

2003 оны дөрвөн сарын хорин долооны бүтэн сайн өдөр ээж маань надад хоол авчрахдаа хаанаас олсныг бүү мэд арван хэдэн ширхэг зэрлэг тоор жимс гартаа барьчихсаныгаа надад өгөв. Би түүний нэгийг аваад хазаж үзэх зуур инээд алдаад: «Их амттай жимс байна шүү! Та хаанаас авчраа вэ?» гэхэд ээж маань хариуд нь: «Би замдаа түүсэн юм» хэмээн арай ядан ойлгууллаа. Би түүнийг урамшуулах санаатай: «Ээж минь! Та улам л ухаалаг болоод байх чинь!» гэж хэлэхэд ээж өөдөөс цайлганаар марсайтал инээж байлаа.

Би ээжийгээ буцаад явахад нь «Замдаа мэдээтэй яваарай!» гэж захихад өөдөөс толгой дохисоор цааш эргэн одсон юм. Ээжийг явсны дараа би элсэлтийн ерөнхий шалгалтад бэлдээд өрөөнөөсөө гаралгүй суучхав. Удаах өдрийн өглөө ангидаа хичээлээ хийж байтал хөрш айлын авгай сургууль руу яаран хүрч ирээд багшаар намайг дуудуулан гаргаж ирээд уулзлаа. Ээж маань надад хоол хүргэж ирээд гэртээ буцаж хариагүй тухай тэр авгай надад дуулгав. Миний сэтгэл маш их бачимдаж замдаа төөрчхөөгүй байгаа даа гээд бодтол гурван жил алдаа осолгүй явсан замаас яахин гажих билээ дээ. «Танай ээж чамд ямар нэгэн зүйл хэлээгүй биз?» гэж айлын авгай надаас асуув. Би хариуд нь «Онц юм хэлээгүй ээ. Харин надад арван хэдэн зэрлэг тоор жимс авчирч өгсөн» гээд хэлтэл нөгөө авгай уулга алдан гуяа алгадаад: «Баларсан хэрэг болжээ. Наад арван хэдэн тоор жимснээс чинь л асуудал үүссэн байж таарах нь!» гээд багшаас чөлөө аван надтай цуг уулын жимээр буцан явцгаав. Зам зуур хэдэн ширхэг зэрлэг тоорын модон дээр тэмээн тоотой тоор жимс бөнжийн харагдана. Хэвцэг бэрх асга хадан дээр ургасан болохоор явуулын хүн түүгээд идчихэлгүй торойн хоцорсон нь тэр юм байж л дээ. Тэр дунд нэгэн тоор модны мөчир хугаран санжаад түүний дор хэдэн зуун алдын гүн ангал харанхуйлан байхыг бид хоёр сэтгэл түгшин олж үзлээ. Хөршийн авгай миний царай руу ултай ширтсэнээ: «Хоёулаа ангалын ёроолд очиж үзье!» гэлээ. Би сэтгэл дэгэлзсээр тэр авгайтай цуг ангал хадны ёроолыг зүглэн явав.

Бөөн асга хадны ёроолд хөөрхий ээж минь цус нөжтэйгөө холилдон хэвтэх бөгөөд гартаа ганц тоор тас атгаж эргэн тойронд нь өөр хэдэн тоор жимс хөглөрч харагдана. Миний элэг зүрх эмтрэн унах мэт уй гашуу сэтгэлийг эзэмдэх агшинд ээжийгээ тас зууран тэврээд: «Ээж минь! Таныгаа би л баллаж орхилоо. Энэ тоор жимсийг амттай байна гэж юунд тандаа хэлэв ээ?. . . Ээж минь! Та энэ орчлон хорвоогийн жаргалаас ганц өдөр ч атугай амсаж эдэлж чадаагүй шүү дээ!» хэмээн уйлан хайлан өгүүлээд ээжийнхээ мөс шиг хүйтэн хацарт нүүрээ наан цурхиртал уйлахад уул хөндийн мод чулуу бүгдээрээ миний гашуун гунигт уясан хайлаад нулимс мэлмэрүүлж байгаа мэт зөөлөн бороо шиврэн орж эхэлбэй. . .

2003 оны наймдугаар сарын долооны өдөр буюу ээжийгээ оршуулснаас хойш яг зуун хоногийн дараа Хубэй мужийн их сургуулиас намайг элсүүлэн авсан тухай алтан үсэгтэй урилгын бичиг ээжийн байнга явдаг байсан уулын нарийн жимийг даган мөнөөх хэдэн тоорын модны хажуугаар өнгөрөөд тутаргын талбайг зүсэн явсаар манай гэрийн үүдэнд хүрч очсон юм. Би оройтсон боловч гартаа атгах хувьтай тэрхүү урилгын бичгийг ээжийнхээ булшны толгой дээр хатгаад: «Ээж минь! Хүүгийн чинь хүсэл гүйцэлдлээ. Та минь одоо есөн булгийн дор сэтгэл амар нойрсож болно» хэмээн шивгэнэн өгүүлж билээ.

1.”ДЭЛХИЙН ЯРУУ НАЙРАГЧДЫН 37-Р ИХ ХУРАЛ”-ыг хоёр дахь удаагаа Монгол Улсад амжилттай хамтран зохион байгуулжээ.

Наадмын маргааш намар хэмээдэг. Хэдий намрын сар гараагүй ч ирэх намрын гоёхон бүхнийг шигтгэсэн Монголын зохиолчдын эвлэлийн шагналт зохиолч Баастын Золбаярын “Намар ай” эсээг эрхэм уншигчиддаа хүргэе.

Хөх хяруу хорголтсон зүс буурал өглөө. Намрын өглөө. Хөшөөтийн дөрөлжид хөх хондон бурхи нарлана. Хөх бүрлэн үнээ хэвтрээсээ өндийж хивдэсээ залгина. Хөхөлбий цэнхэр савагнаас нь хөх уур сарнина. Хөх хөөрхөн өвөөлж Алаг өндөрт донгодно. Хөх гүн алс огторгуй хөлгөн их мөрөөдөл санаашрал дуурсуулна.

Ар хэцийн цас мөстөж талстлаад сондоршино. Алтан шарыг тунаруулсан уясуу өнгөөр уулс дүнсийнэ. Айл гэрүүд толгод дэнжид танантана. Ах дүү, зочин гийчин хэдийнэ одож, аглагийн чимээ алдрах аниргүй уйтгарлаг ноёлно. Агь таанын анхи сэнхэт салхин аяс аяс, хүүс хүүсхэн.

Шанд булагийн усан хүйтэн болроор тунгалагшина. Сайр дэвсэгийн бэл дэх урсаа толь мэт үзэгдэнэ. Санаа алдаж хэн нэгнийг үгүйлэхийн үест өөрийгөө үзэж, хөвөөнд нь суумаар санагдана. Сарын саруулханд бөхөнгийн сүрэг усанд орно. Салаа турууны нь үзүүрээр цавчигдсан горхийн дуслууд самарч шидсэн болор үрлийн адил. Сар одонд мөчөөрхсөн газрын очос мэт.

Сайхан даа, сайхан намар цаг гэж өвгөд ярина. Сайхан эсгий хийж хатаахдаа бүүр ч өегшинө. Салхин ширвээгээр харвагдах шивээн шивүүрүүдээ дээлээсээ түүнэ. Сайхан гэр хүүдээ барина даа гэж бодоод саруулхан дэвсэгийнхээ хялгана дээр завилна. Гаансныхаа хаш цахиур соруулыг гарынхаа алгаар зүлгээд зууна. Зуунгуутаа зуны гал нарыг зуулгаж уугиулж бэлдсэн ууландаа, зуузайн хэлбэрт хув хэтээ цахинхан ноцооно. Зулай магнайн нь хөлс намрын нарнаа гялаантана.

Хурсан хоньд үүлэн мөөг үүсгэнэ. Хуухирч аахилахад нь хуурай шороо манарна. Хулын хул зэрэглээ тэнгэр газрыг холбоно. Хулын хул зэрэглээнд зэсэн улаан тал буцална. Хувилгаан зэрэглээн дунд нь худаг онгоц дайвалзана. Хуйларсан зээрийн сүрэг хул давалгаа болно. Их монгол элс холын холд цайвалзана.

Тугалын улаан хаданд тошлог иш дээрээ иснэ. Тасхийж буун дуу цуурайлахад бөмбөрч унана. Тошлогын бутны үндэс хавсан үсрүүний тарвагыг цочооно. Тошлогтын шилд зөнөсөн бух урамдана. Царцаа цөгөрзгөнө чарр чарр, цирр цирр дуугарна. Царам хярын хэжмэгээр цасан хяруут цагаан салхи исгэрнэ. Уулс мөнгөн боронз мэт тунгалаг ширхэгээр битүү түрхүүлж, усны нь эх зах цайртан хөлдөнө. Ув улаан тэхүүд жихүүцнэ. Ургах наранд ээн энгэрийн ташланд хэвтэнэ.

Сонгинын цооргоно хөөмийлж исгэрнэ. Сортосхийлгэж үнэг чоныг цочооно. Сонгинотын хөлд захчны тэмээд хэвтэнэ. Соёо бөхтэй хар ат солгон урттай зогдороо намиулж зогсоно. Тээлийн хөндийн Хөдөө нуур үлгэрийн юм шиг уяхан харагдана. Тэр хөндий тэр чигээрээ тэмээ адуу, хонь ямаа, үхэр сарлагаар тийм гэхийн аргагүй гоёмсог нэгэн хээг бүтээжээ. Тийм нэг ер бусын гоё хөндийд тэр гуай, энэ гуайнхан минь айлсана. Тэнгэрийн буян заяатай, улс даа энэ хөндийнхөн.

Хар-Ус нуурын шаргал намаржаа

Хар усан нуур хар болор мэт мэлтэрнэ. Хаяа хөвөөний нь зэгс шагшуурга халиу суусрын сор шиг гэрэлтэнэ. Хатан хэвлийн нь үй түмэн загас жараахайн хайрс заламгайн битүү дуун нуурын гүнээс бүдэгшинэ. Харлаг галуу мандалд нь хөвж, хар бадамлянхуа цэцэг бий билүү гэж бодогдуулна. Хар усан нуур бадамлянхуан орон шүү дээ, хар л даа энэ байна гэх шиг бөлбөөн дэлбээ цагаан шараар давалгаална.
Намын даваа өндрийн даваа юм шиг санагдана. Нарлаг өндөр Алтайн ууланд гээд дуулмаар, уярмаар. Нас болоод сэтгэлийн төрх намбажиж буйнх юм болов уу даа. Нуурын хотонгууд уулсын дээгүүр нэг ниснэ. Намаг замагнаа бас нэгэнтээ сууна. Намхан хундан хонь нэгэн хоёроор нуурын зэгсэнд хурсан юм шиг харагдана. Нарны илч буурав уу, үгүй юу намаргүй Энэтхэг рүү Гималайг давж ниснэ. Нарлаг дээ, наян өдөр ниснэ шүү дээ.

Сээрийн толгод ээзгийтэн ягаарна. Сэмжин сүүдэр сүлжиж шаргачин дэгдэнэ. Сэлгээ морьтой хүрэн дээлтэн сум руу давхина. Ширэгний морьдын туурай цомбонтжээ. Шил огторгын замаар адуу усанд цувна. Шингэн цэнхэр суунаг тэнгэрийн хаяа руу замхарна. Сэтгэл тольтын эгшигт бодлууд шинийн сартай давхцан мандана.

Хойт голын айлуудын цаваг хонины тоосонд борлоно. Хонгор үрээ ижилдээ тэмүүлнэ. Хол тэртээ Ууширын цохионд үүрсээ нь мөргөнө. Хойлог исгэрэх Тагын эхэнд хорин алаг угалз хэвтэнэ. Хоног шөнөдөө гоо жавхайна. Хойт Хар чулуутын нуруунаас Хүрэмийн нуруунд сонсдом мөргөлдөнө. Хорин жил эсгийн бул хийвч үл элэгддэг хосгүй сайхан эвэр нь тугалмайдаа янгинана. Хойтон хаврын төрөх борлог хурганы эх хараад зогсоно. Хойхно нь төлөг зусгууд духайна.

Намрын дунд сарын шинийн хурим намаржаанаас намаржаанд өртөөлнө. Нарийн сайхан хээр, Хүрэн толгойн сүүдэр дуулагдана. Наянтай, Ерэнтэй буурлууд наад цаад голд заллагатай. Амны хишиг, буян заяа ерөөнө. Арслантай авдрын өмнө уйлж, дуулж сууна. Айлын жаахан бэр аньсага чийгтэй цайгаа самарна. Ай сайхан хүний хорвоо алтан уянгаар лимбэднэ.

Улс амьтан өвөлжөө хороогоо засна. Уулын сугын гүн бууцууд өглөөн хяруунд пүнхийнэ. Ундрам чулууны үйрмэг шиг боролзоно. Ургаа хадны хаг сүг урьд эртийн туулийг тодруулна . Уран хонгор буга гөрөөс уугуул язгуур өвгийг гэрчилнэ. Ууланд цас шөнөдөө ороод өдөртөө хайлна. Урд Ирвэстийн барзанд улаан тарланттал янгирын сүрэг уруудаж иржээ. Урьд урьдынхаас илүү ухаа хонгортон цайвалзана.

Үдшийн хүүш сүүдэр өрөм загсахаас урьтаж анина. Үнсэн зогдорт саарал тогоруу өвс шилбэдэж явгална. Өглөө сөхөж эврээсэн аргал үл мэдэг чийг зуугаад хатна. Өндөр Хөх онийн оройд өдөн манан лэглийнэ. Өртөө газрын чинадад нарны үзүүр алтлана. Өгсөж уруудсан морин зам өөдөөс ирэх гэгээн зөнтэй. Өвөлжөөний чигтээ тодсосхийжээ. Өвлийн пинд өнжөөсөн цайны идээшихийг яана. Өрөмтөж шаргалтаад даргилна. Үзүүрсгэн дээл өмсөлгүй өвөлжчихнө дөө гэж өвгөдийг аагирхуулна. Өнө мөдгүй өвөл ирнэ. Өнөө энүүхнээр зуссан өнчин цагаан ишгэнд л элгэвч нэмнээ тустай даа.

Шилэвч, Дэлбээний ар шижир шараар алтарна. Цахир, Цалгайн нуруу цагаан хашаар цэгээнтэнэ. Цагаан шаргатай адуу толгодын оройгоор зээглэнэ. Царман халзан, цагаан цавьтай хүрэн шарууд налаг дэвсгээр хэвтэнэ. Замилаа, Далантайн нурууны үргэлжлэл, төгсгөл шиг майхантана. Залаа цагаан таана шалан бүдэрхийг нь илбэнэ. Цагийн сайхан, гэгээн үзэсгэлэнтэй нь тэнгэрийн мэлмийнд зурагдана.

Гоо хондон ботгууд Дөргөний хүрэн талд тоглоно. Гоё гоёхон шилбэтэй дөнжин ингэнүүд гав гув, гув гав дуугарна. Гозгор халиун ооно зээргэнэ бүүргэнэ сэрмэж хазна. Гозойж дэгээтэх хар сүүлний нь үзүүр салхин аясаар намина. Голио дэвхрэг үсчих нь цөөрнө. Гол дагасан ногоон зүлэг өдөр өдрөөр хумигдана. Голдиролдоо эгшсэн усыг аргадан аргадах мэт харагдана. Ус гол урссаар боловч умрын салхинаа зайртана.

Хоёр Алтайн орой будантан будантан баглайна. Холбоо цэнхэр нуурууд хөв хөхөөр мэлэлзэнэ. Хоног хоногоор үнээн сүү татарна. Хойт урд хөтлөөр дуртай дургүй сажилж ирнэ. Хоног шөнөдөө тугалаа аваад талийна. Хойтон зун болтол дэлэн нь эгшинэ. Хол буйдын намуунд одно. Хоймсон эрчтэй дээсэн зэл эвхэгдэнэ. Хорин алаг тугалын хүзүүвч тайлагдана. Хоёр өнжмөл шарын зоолсон ширээр урласан хөхүүрийн хараа мэхийжээ.

Үүргэнэтийн ар налагтан цавьдиртана. Өндөр Богдыг үелэн түшнэ. Өвгөн аавын үрчлээт магнайг санагдуулна. Өлийн давааг сэтэлж харах эцгийн сэтгэлийг бодогдуулна. Өр зүрхэнд намрын зэрэглээ туналзана. Өөд хөхрөгчид одсон аавыгаа өөрийн хүүгээс үзэж өмөлзөн уярах зүрхэн өмбөн бөмбөн цохилно. Өглөөн нарны алтат туяа Өлийн давааг сэтэлжээ. Өө, энэ сацраг эцгийгээ үгүйлсэн сэтгэлийн минь тусгал. Өвсөн шилбэ дагаж өглөөний хяруу нулимстана.

Дунд булгийн халгай лууль дун цагаанаар мөнгөлөгтжээ. Дун цагаан сарлагийн тугал дундуур нь тоглож болор жим хэрнэ. Дуулж суугаад унтсан холын зочин гадаална. Дүгрэг цэнхэр Дөргөн нуурын мандалнаа дулаан цагаан манан хөшиглөнө. Дуралзсан хархан нүдэт бөхөнгийн сүрэг Ус тогтдогийн талд хуйрна. Дуурсч дуурсан үелзээд ширээ талын өвсийг ширэлдтэл хатирна. Дуу хуур, идээ ундаагаа амсхийсэн танан гэрийн хосыг сэрээнэ. Дулаан өврөөс өндийсөн шинэхэн бэр гэмшисхийнэ. Дуур дуур даялан өрхөө татна. Дунд булагийн шар харганыг дуугитал шажигнуулж, цайгаа даргилуулна. Тууль шиг цэнхэр Богдод дээжээ өргөнө. Намар ай, намар аялгуу.