Цаг хугацаа өнгөрөхийн хэрээр бидний амьдралд асар их өөрчлөлт гарчээ. Бидний аав, ээжийн идэр залуухан үед хувьдаа машинтай хүн байсангүй. Хамгийн гоё, хүчтэй машин нь “69” байсан юмдаг уу даа. Хол байгаа хүнтэйгээ цахилгаан бичиж хэл дуулгана. Айлууд зурагтгүй, хөргөгчгүй байв. Арай сүүлд зурагттай болсон ч ганцхан монгол телевиз нэг өдөр өнжөөд зөвхөн орой л гардаг байсан. Хүн бүр хувьдаа өмч хөрөнгөтэй болно, машин унана гэж төсөөлж ч чаддаггүй байжээ. Гар утасны тухайд бол тийм ойлголт байгаагүй. Дөч, тавьхан жилийн өмнөхийг л ярьж байна шүү дээ. Тэгэхэд сүрьеэ, хатгаа,бараг мухар олгойгоор үхдэг байж. Одоо бол манай эмч нар сүрьеэ, хатгаа бүү хэл судсан дотор мэс засал хийж байгаа нь ердийн л үзэгдэл.
Одоогоос дөч, тавин жилийн дараа ч бидний зүүдний юм шиг сонин амьдрал бий болсон байна. Хүмүүс хий агаараас компьютерээ гаргаж ирээд асаах, өвдөж зовлоо гэхэд шинэ эрхтэн ургуулаад сэлбэх, машинаараа нисэх, жижигхэн хуруу зайгаар машинаа цэнэглээд хэдэн мянган км давхих гэх мэт бол жирийн л байдаг зүйл мэт тогтсон байх нь. Өөр бидний оюун санаанд төсөөлж чадахааргүй юу ч гарч ирэх юм, таашгүй. Тэр үед бас л одоогийн ковид шиг өвчин соёлт ертөнцийг сандаргаж, асуудлууд ар араасаа гарсаар л байх вий.
Ийм л орчлон ертөнцөд бид амьдарч байна. Бүх зүйл алгуурхан хувьсан өөрчлөгдөж байгаа ч хүмүүс бид дандаа л ийм байсан мэт санадаг. Сайнтай нь ч, муутай нь дасан зохицож амьдардаг. Хайртай хүмүүс маань биднийг уйлуулан одож, бид тэдэнгүйгээрээ амьдарч сурдаг. Шинэ хүмүүсээ тосон авч, өмнө нь дандаа хамт байсан мэт хайрладаг. Бид өөрсдөө ч нэгэн өдөр хэзээ ч амьдарч байснаа санахааргүй хол одоцгоодог билээ.