“… Би яагаад чамтай хамт байсан цаг үеэ харамлаж амьдарч чадаагүй юм бэ. Дэлгүүр тэнэж, үс, хумсаа янзлуулна гээд өнгөрөөж байсан тэр их хугацаанаасаа ядаж өчүүхнийг нь ч гэлээ эргүүлж авчраад хайрт чинийхээ тэвэрт үлдээх боломж байдаг бол бүгдийг зориулах юмсан. Хүү чинь аав хэзээ ирэх вэ гэх бүрт сэтгэл үйрч, ухаан бодол газрын гав руу унах юм.
Энэ дайн чөтгөр лүүгээ тонилоосой. Чамайг өчигдөр утсаар ярихад олигтой юм хэлж чадсангүй. Одоо утас чинь холбогдохгүй байна. Бодохгүй гэж хичнээн хичээсэн ч зөвхөн муу муухай бодол л эргэлдээд… Чи минь наддаа эргээд ир. Загасандаа яв, найз нартайгаа хэдэн өдөр явсан ч би уурлахгүй. Ер нь миний бухимдаад байдаг асан зүйлс ямар ахар мухар эд байсан юм бэ. Хань минь амьд л бол хамаагүй бидэндээ эргээд ир. Үхэн үхтлээ бусдаас харамлаж амьдарна гэдгээ амалъя.”
Лида гэдэг бүсгүйн нөхөртөө бичсэн ийм захидал нийтийн сүлжээнд байхыг харлаа. Тэр бүсгүй орос, украин, башкир, мордов гээд аль нь байж магадгүй. Бидний үед хэзээ ч ирэхгүй гэж бодож байсан гамшигт дайны хар сүүдрийн өчүүхэн хэлтэрхий нь энэ захидал. Ийм л үед Их яруу найрагч О.Дашбалбарын “Амьддаа бие биенээ хайрла хүмүүс ээ” гэдэг үгсийг санахуй.
Д.Бат-Эрдэнэ