Ойрын өдрүүдэд бороо нэлээд орох шиг боллоо. Хөдөөгүүр сайхан орсон дуулдана. Хотод ч багаахан ч гэсэн орсон. Одоо цаашдаа бүр их намиран орох байлгүй.
Монгол орон хүйтэн сэрүүн улиралтай орон.Ямар сайндаа есөн сар нь хүйтэн, гурван сар нь сэрүүхэн гэсэн яриа гарах вэ. Харин зуны энэ өдрүүд үнэнхүү жаргалын орон мэт байдаг билээ. Ямар ч халуун нар гарсан заавал нэг сэрүүн салхи сэрчигнэн алчуурын пансыг сэвэлзүүлнэ.
Үүнийг сэрхэрээ сэрчигнээд сайхан нартай өдөр байна гэж ярьдаг. Дулаахан дээр нь борооны том том дусал цонхны шилэн дээгүүр алгуурхан урсан том цагаан үүл, цэнхэр тэнгэр. Ай даа аргагүй л зун цаг болжээ. Алтан наран мишээн илч гэрлээрээ гийгүүлэн тоолоход “Ай нар яасан айхтар шарнам, хярвас болгох нь. Энэ хэцүү байна” гэлцэн сүүдэр газар хайн гүйлдэнэ. Тэнгэр дуугаран бороо орж эхлэхэд “Энэ усан бороо нь хэзээ зогсох вэ. Цул шавхай чийгэнд нь зүдрэх ажээ” гэлцэн тэнгэр зүхнэ. Хэдийгээр тэнгэр хангай хэлсэн ч эс хэлсэн ч хийх ёстойгоо хийдэг боловч бидний ингэж үгэндээ оруулчих юм шиг ихэрхэх нь нөгөө тогоруу газар цөмрөх вий хэмээн дээр дээр алхав гэдэгтэй адил зүйл юм. Хөдөө тал цайран бороошиж зурвас цагаан бороо их талын дундуур цэнхэртэн орж ирэхэд тэнд буй мал сүрэг амирлан тайвширч тархан бэлчих бөлгөө. Нар шатаах шахах юм гэсэн хэн нэгний гомдолд цуг яваа эмэгтэй нь “Байг хөөрхий цөөхөн юм” гэж хэлэхийг сонсоод нээрэн л тийм дээ гэсэн бодол төрж билээ. Бороо орж л байг, нар шарж л байг, дураараа л болог, битгий түүнийг элдвээр хэл. Яагаад гэвэл тэр бүгд нь цөөхөн юм хөөрхий. Тиймээс энэ бүгдийг магтан дуулахаас өөр ямар ч арга бидэнд алга. Хэдийгээр “Тэнгэр зүхээд амны гарз тэмээ шаагаад гарын гарз” гэдэг ч муу хэлж байгаа хүн харахаар дэмий санагдах юм. Ай алдрайхан зуны цагтаа бороо цайран цайран орог ээ. Нар халан халан гараг ээ. Хөхөө бөн бөн дуулаг. Амирлангуй Монгол эх нутаг минь сайхан байнам бус уу.