Гурван настай хүү маань орой унтдаггүй. Хүүдээ хань болох гээд “Ээж нь үлгэр ярьж өгье” гэчихлээ. Хамгийн түрүүнд санаанд орж ирснээр нь “Улаан малгайт”-ын тухай ярьж гарав. Улаан малгайт, эмээтэйгээ чононд идүүлдэг хэсэг дээр ирээд жаахан түгдэрлээ. “Шөнө хүүхэд унтах гэж байхад юун чоно моно яриад байна аа” гэж нөхөр хажуунаас дуугарч байна. Нээрэн энэ чинь аймшгийн үлгэр юм биш үү. Өөр үлгэр санах гэж оролдсон ч “Арван таван толгойтой атгаалжин хар мангас” санаанд бууна. Үлгэрийг хүүхэд унтахаас өмнө ярьж өгдөгсөн. Харин “Аймшгийн” үлгэр сонссон хүүхэд нойр нь хүрэх болов уу. “Улаан малгайт”-ыг багадаа их л дуртай сонсдог байж билээ.
Энэ үлгэрээр хүүхдэд юу хэлэх гэсэн юм бол гэж бодохоор учир дутагдалтай санагдав. Үлгэр заавал нэг юм хэлэх албагүй юм болов уу. Зүгээр л бяцхан жаалуудыг унтуулах, цаг нөгцөөх зорилгоор зохиосон түүх гэж үү. Үлгэр ярих оролдлого маань маруухан төгсөв. Багадаа дуртай байсан үлгэрүүд маань номын сангуудад ярайна. Өнөөгийн хүүхдэд бидний үеийн үлгэр “наалдах” болов уу. Бодоод байхаар баахан эргэлзээ төрнө. Охин маань гүнжийн үлгэрт дуртай. Номын дэлгүүрээс нэг удаа гүнжийн үлгэрүүдтэй зузаан ном авна гэж зүтгэсэн. Амьдрал гүнжийн үлгэрээс огт өөр учраас тэнэг мөрөөдлөөр толгойгоо дүүргэчихвий хэмээн гүнжийн үлгэрээс татгалзаж билээ.
Шинэ үлгэр зохиох хэрэгтэй юу. Амьдрал өөрөө үлгэр ч юм уу.
Б.Янжмаа