Зовлон, жаргал ээлжилдэг хорвоо гэж ярьдаг. Сар шинийн идээнийхээ үеийг хүртэл жаргал, зовлон, жаргал гэж өрдөг сүсэг бий. “Багаасаа зовлон үзэж, хэцүү амьдрал туулсан болохоор өтлөхдөө жаргах нь дамжиггүй”, “Зовлон үзсэн хүн ухаантай байх нь аргагүй”, “Хүүхдийг хэтэрхий жаргалд умбуулах дэмий. Бага ч гэсэн зовлонг мэдрүүлж өсгө” гэх мэтээр ярих хүн олон. Багадаа зовлон үзсэн хүн жаргадаг гэдэг нь худлаа. Ихэнх тохиолдолд зовсон хүнийг бусад нь өрөвдөж, энхрийлдэг. Тэр хэрээрээ бусдад буруу тохдог, хэн нэгнээр өрөвдүүлж өөрийнхөө хэргийг бүтээгээд сурчихсан байдаг. Амжилттай яваа нэгнийг өөртөө тусалсангүй гэж өс санаж, хэн нэгэн заавал зовлонг нь зохицуулах учиртай мэт аашлах нь элбэг. Ингэж бусдаар өрөвдүүлж, тэдний дэмжлэгээр өдөр, хоногийг өнгөрөөгөөд байхад жаргах нь юу л бол. Тиймээс л зовлон, жаргал биш зовлон зовлон болоод байгаа хэрэг.
Хүүхдийнхээ хажууд болохгүй, бүтэхгүй, байхгүйн зовлон тоочиж, амьдралд сургах гэсний хэрэггүй мэт. Таныг өрөвдөж байгаа хүүхэд өөр хэн нэгэнд зовлон тоочихоос хэтрэхгүй. Харин болж бүтэж байгаа бүхнээ дэргэдэх хүмүүстээ, хүүхдэдээ нээ. Жаргалтай хүн бардам, бусдадаа гэрэл түгээж жаргал, жаргалыг дагуулдаг.
Б.Цэцэгдэлгэр