Төрийн шагналт зохиолчид. Зүүн гараас Ч.Лхамсүрэн, Э.Оюун, Ч.Лодойдамба, Б.Ринчен, Ч.Чимид нар. 1950-иад оны дундуур
Монгол Улсын төрийн хошой шагналт зохиолч Чадраабалын Лодойдамбын 100 жилийн ой энэ онд тохиож буй юм. Их Лодойдамбынхаа тэгш ойд хүндэтгэл үзүүлэхээр Монголын утга зохиолын үе үеийн төлөөлөл, соёлын зүтгэлтнүүд төрсөн бууц өндөр Алтай, Хантайширынх нь нуруунд очлоо. Чадраабалын Лодойдамба зөвхөн бичгийн сод туурвилч байгаад зогсохгүй, үндэстний хэл соёлын дархлааг хадгалагч, монгол төрийн сайд, нийгэм соёлын нэрт зүтгэлтэн, чухамхүү өөрийнх нь хэлсэнчлэн “Хугараагүй ноён нуруу” байжээ. Тиймдээ эл зохиолчийн өндөр ой Монголын утга зохиол, мэргэжлийн театр урлагийн нэгэн зуунаар хэмжигднэм буюу.
Тэрээр зууны манлай “Тунгалаг Тамир” романыг Монголын болон дэлхийн олон орны уншигчтай учран золгуулж, засагт ханы хөх харчуудаа дархалсан нэгэн юм. Цуут Хантайширын нурууны Янчилын аманд төрсөн хөвгүүн ард түмэндээ “роман” гэж ийм зүйл байдаг юм хэмээн “Алтайд”-ыг анхлан туурвиж, улмаар “Манай сургуулийнхан”, “Малгайтай чоно”, “Хугараагүй ноён нуруу”, “Шаргачин”, “Солонго” тэргүүт олон сонгомол бүтээлийг оюун бодлоосоо ундруулж, их утга зохиолын эрдэнийн сан хөмрөгийг баяжуулсан. Ингээд хүмүүний хорвоод тавин гуравхан жил наслаад буцсан их зохиолчийн халуун голомт Хантайширын нуруу, өндөр Алтайгаас нь сурвалжилсан “Суу билэгтний өлгий” цуврал тэмдэглэлээ хүргэе.
“Орлогч”, “Тэжээвэр”, “Хөх сайрын чулуу”, “Хөх тавилан” зэрэг зохиолуудаараа нэрд гарсан төрийн шагналт зохиолч Далхаагийн Норов, “Азын цэнхэр уул”, “Уулын намар”-ын эзэн соёлын гавьяат зүтгэлтэн Санжийн Пүрэв гээд ёстой л нөгөө “Алтайн хөх харчууд” нь цуглалаа. Лодой зохиолчийн борооны дусал шиг гурван охиных нь хоёр нь буюу урлагийн гавьяат зүтгэлтэн Л.Насанбат, олон улсын сэтгүүлч Л.Насанбаяр нар хүрэлцэн очсон юм.
“Ентүм” буудлын өрөө зохиолчдоор дүүрч, намрын налгар цаг дор нарлаг өндөр Алтай Лодойдамбаараа амьсгалж байна уу даа гэж санагдахаар. Энд тэндгүй халуун дулаан яриа өрнөж, янжуурын цэнхэр утаа суунаглан хөл хөсөөн болном. Цаст Сутай, Дарвийн нуруу, Хар азаргын нуруу, Хантайширын нурууд нь жижигхээн өрөө тасалгаанд чихэлдэж байна уу гэмээр. Ийм л аваргуудын дуулиан шуугиан дунд хөрзөн чихсэн зуух шиг халуу дүүгэх Пүрэв баавайгаа бараадлаа. “Жаран долоон онд зохиолчдын дөрөвдүгээр их хурал эмнэлэг гэгээрлийн ордонд болсон. Тэр хурлын индэр дээрээс Лодой гуай үг хэлж байхыг би харсан” хэмээн тэрээр хагас зуун жилийн тэртээх дурсамжаа сөхөв. “Үг яриаг нь сонсоход бүлээн сүү ууж байгаа мэт таатай” гэж Дашбалбар найрагч Пүрэв баавайн тухай хэлсэн нь бий. Энэ удаад мань хүн Лодойдамба гуайгаар “бүлээн сүү” уулгасан нь энэ. “Жаран долоон он гэдэг чинь “Тунгалаг Тамир” гараад ирчихсэн, мань мэт нь шуургалаад уншчихсан үе. Ер нь Лодой гуай их эрт өндрөө авч мандсан хүн юм. Дөчөөд оны дундуур “Алтайд” романыг бичээд л мандчихсан. “Алтайд”-ыг Монголын анхны роман биш гэж үзэх хүмүүс байдаг. Тэр бол судлаачдын үзэл, бидэнд хамаагүй зүйл. Ямар ч байсан роман гээд л тэр хүн бичсэн. Миний хувьд Монголын анхны роман л гэж боддог. “Тунгалаг Тамир”-ын тухай мань мэт юу хэлэх вэ. Тэртэй тэргүй тамгатай зохиол.
Монгол Улс гүрэн оршин тогтнож байгаа цагт Лодойдамбын “Тунгалаг Тамир” яригдсаар байх болно” гэж ёстой нэг бардам хэлдэг байна шүү. “Лодойдамба, Түдэв, Цэдэндоржийг ярихгүйгээр биднийг яриад яах юм. Бид чинь уулын тэртээ бэлд хэвтэж байгаа жижигхэн толгод шүү дээ” гэж баавай хэлдэг.
Нэг хэсэг Алтайнхныг “Гурван том зохиолчтой, гучин жижиг зохиолчтой” гэж ярьдаг байв. Гурван том нь мэдээж Лодойдамба, Лодонгийн Түдэв, Мишигийн Цэдэндорж. Гучин жижиг гэдэгт нь өнөө Пүрэв, Норов, Лочин, Бажуудайн Ганбат, Тоомойн Очирхүү нь ордог байж. Харин сүүлийн үед “гучин том зохиолчтой, гурван зуугаад жижиг зохиолчтой” гэсэн яриа гарсан байна лээ. “Тэнгэрийн мөнгөн Алтай” номонд Говь-Алтайн 250 шахам зохиолчийн бүтээл шигшигдэж орсон гэж бодохоор аварга л дуулдаж байгаа юм. Энэ аваргуудын нэг хэсэг нь цаст цагаан Сутайгаа, нөгөө хэсэг нь Тайшир ханаа тойрч төрдөг гэж нутгийн луугарууд нь хэлдэг юм билээ. Пүрэв баавай бид хоёрыг Алтайгаа халиаж, Лодойдамба гуайгаа дурсан суухуйд Булган хангайн Чачиртын шар ширэнгэ, Уул-Алтаадын хүү Дамдинсүрэнгийн Урианхай найрагч “бэлчээр”-т маань нийллээ. “Та чинь Лодойдамба гуайтай уулзаж байсан даа” гэж сүрхий тулган асуухад, уулзаж ярилцан, дэргэд нь бараадаж очих хувь дутсан нөхөр шүү дээ. Харин бараа дүрийг нь бол харсаан гээд инээвхийлэв.
Нэрт зохиолч Ч.Лодойдамбын хоёр охин аавынхаа хөшөөний дэргэд. Говь-Алтай аймгийн Тайшир сум. 2017.09.15
“Жаран дөрвөн онд Москвагийн Улсын эдийн засгийн сургууль төгсч ирээд Улсын төлөвлөгөөний комисст ажилд орлоо. Манай ажил Засгийн газрын ордонд. Нэг өдөр хоол идэхээр Засгийн газрын хоёр давхрын гуанзанд оров. Тэнд сайд дарга нарын тусгай ширээ байна. Манай ширээнийхэн Лодойдамба гуай сууж байна гэлцээд унав. Нээрээ хартал сайд нарын тусгай ширээнд Удвал гуайтай хамт сууж байсан. Удвал гуайг бол би ойроос харж, уулзаж байсан. Лодойдамба гуайг болохоор харж байгаагүй, амар мэнд мэдэж байгаагүй. Анх харсан сэтгэгдэл гэвэл сонин. Төрийн энэ том сайд, нэртэй ийм зохиолч байж яасан ч туранхай хүн бэ дээ гэж бодсон юм даг. “Солонго”, “Шаргачин” өгүүллэгүүдийг нь Москвад сурч байхдаа Оросын сэтгүүлээс уншиж л байлаа. Утга зохиолын гол амин сүнс нь дүр гэж үзэж байх тэр цагт “Тунгалаг Тамир” аргагүй л ширээний ном байлаа” хэмээн өгүүллээ.
Лодойдамба гуай нэгэн мянга есөн зуун арван долоон оны наймдугаар сарын 20-нд одоогийн Говь-Алтай аймгийн Тайшир сумын нутаг Сүхийн хоолой гэдэг газар төрсөн хэмээн намтарт нь тодорхой бичээстэй байна. Яг төрсөн бууц нь Янчилын ам гэдэг газар. Их зохиолчийн хүй цөглөсөн бууцыг энэ нутгийн төрийн түшээ Вандангийн Алзахгүй, зохиолчийн дотны найз Дэгээхүүгийн Сүрьяа гуайг сэрүүн тунгалаг байхад нь заалгаж аваад дурсгалын пайз анх хатгасан түүхтэй. Тэр тухайгаа ийн өгүүлж байна. “Төрсөн гэрийн буурийг нь маш үндэслэлтэй тогтоосон юм. Лодой гуай аймагт ирэхдээ өөрийн найз Дэгээхүүгийн Сүрьяа гэж урт цагаан сахалтай домог шиг өвгөнийд ирдэг байсныг хүмүүс дурсдаг. Би Сүрьяа гуайд “Таны амьдарч байсан байшингийн ханан дээр “Сүрьяа зохиолч энд амьдарч байсан” гэж пайз хатгаж үлдээнэ” хэмээн хэлсэн юм. Түүнээс улбаалаад Лодойдамба гуайн төрсөн буурийн тухай яригдсан. Лодойдамба зохиолч өөрөө Сүрьяа гуайд төрсөн гэрийн бууриа зааж өгч байсан юм билээ. “Энд манайх байсан. Ээжийн аарц шахдаг гурван чулуу байх ёстой” гээд гурван чулуугаа дүрээр нь олсныг өвгөн хэлдэг. Сүүлд бид очихдоо ч өнөө гурван чулууг нь олсон. Тэгээд “Энд Лодойдамба зохиолч төрсөн” гэсэн дурсгалын хаяг тавьсан. Сүрьяа гуай түүх ч мэднэ, ёс төр ч сайн мэдэхийн хувьд “Хүний оршуулгын газар байгаа юм шиг тийм зүйл хийхгүй шүү” гэж хатуу сануулж байлаа” гэв.
Тэднийх ихэвчлэн Сүхийн хоолойгоор нутагладаг байжээ. Чадраабал гуай сайхан барилддаг, том биетэй, нутаг хошуундаа бичиг ном сайтай лут хүн байсан гэнэ. Лодойдамба гуайн өвөө болох Цогт гэдэг хүн нь Засагт хантай их ойр шадар байсныг түүх гэрчилж байна. Аль үеийн Засаг хантай нь юм бэ дээ, бүр худ ургийн барилдлагатай байсан аж. Тодруулбал, Цогт гэж хүнийхээс Засагт хан хатан залж байсан түүхтэй гэдэг. Бичгийн эрдэмд гаргуун байсных нь илэрхийлэл Чадраабал гуайн заргын бичиг үйлддэг байснаар нь хэмжигдэнэ. Засагт ханы манжтай заргалдсан ихэнх заргын бичгийг Чадраабал гуай бичсэн байна. Тэгэхээр аугаа их зохиолч Лодойдамба үе дамжсан бичгийн хүмүүн гэдэг нь тодорхой болж байгаа юм. “Эмээ маань аавыг арван настай байхад нь бурхан болсон учир өвөө дөрвөн өнчин хүүхэдтэй үлджээ. Өвөө хал нь гаднаа, хайр нь дотроо ухаантай хүн байсан шиг байгаа юм. Тухайн үедээ эрдэм номтой, манж түвд хэлтэй, боловсрол сайтай хүн байж. Эртний түүх, яруу найраг, үлгэр сайн мэддэг, гэртээ хүн урьж үлгэр уншуулдаг зэрэг нь аавыг зохиол бичихэд их нөлөөлсөн” гэж Лодойдамба гуайн голомтыг нь залгаж төрсөн ганц хүү Монголын нэртэй дипломатч Галбадрах нэгэнтээ өгүүлсэн нь бий.
Зууны манлай роман “Тунгалаг Тамир”-аа Лодойдамба гуай “Ачит эцгийнхээ дурсгалд зориулав” хэмээн тэргүүн дэвтрийнхээ нүүрэнд титэмлэсэн нь ийм учиртай ажгуу. Урт цагаан сахалтай өвгөний зураг хадаатай байдаг нь төрийн хошой шагналт зохиолчийн ачит эцэг нь ажээ. Анхны зохиол нь “Малгайтай чоно”. Гуч нэлээд гарсан хойноо бичжээ. Аавдаа тохиолдсон явдлаас санаа авч бичсэнээ дурссан байдаг. Бодох нь ээ, аавынх нь ярьсан зүйл зохиол болчихсон хэрэг даяар “эргэлтэнд” оруулж өгсөн хүн. Лодойдамба гуайн аав Чадраабал өөрөө “Засагт ханы хөх харчуул”-ын нэг бөгөөд нутгийнхныхаа үүх түүхийг гаргуун мэддэг хүн байсан гэдэг. “Хэцүү” гэдэг үгийг өнөө цагт яхир зуумхай, санаа гашуун, суусан газраасаа шороо атгадаг, нэгэнт атгасан бол атгаснаа тавьдаггүй, ашигч сэргэлэн ч байж болох хүмүүст ихэвчлэн тодотгон хэрэглэдэг. Харин Засагт ханы хөх харчуулын тухайд бол энэ “Хэцүү” нь огт өөр ойлголт юм. Уужуу алсын хараатай, хэрсүү чанга бодол санаатай атлаа хар муу санаа бодолгүйдээ гэнэхэн ч юм шиг, халширч шантрахыг мэдэхгүй эрэмгий оргилуун атлаа дөлгөөхөн, зоримог овсгоо самбаатай, шургуу хөдөлмөрч атлаа ашигч завшаанч биш, хамгийн гол нь хүнлэг голч нуруутай, холч бодолтой хүмүүс байж. Дарга, ихэс, баян цатгалан гэж далдаганахгүй, доодос гэж дооршаахгүй, хэлэх үгээ хэнээс ч эмээлгүй ил шулуухан хэлчихдэг, зовж шаналахдаа тулбал хэн нэгэнд ялархахаас илүүгээр чимээгүй тэсдэг, гавьяа байгуулбаас баатарлаж, цээж ханхалзах нь бага тийм л хүмүүс. Яг л “Тунгалаг Тамир”-ын Эрдэнэ лугаа адил” гэж Алтайн хүү, эдүгээ цагийн өнгөнд яваа нэртэй зохиолч Баасангийн Номинчимэд бичсэнийг энд шигтгээ болгон орууллаа. Лодой зохиолч тавин дөрвөн онд “Алтайд” роман, “Манай сургуулийнхан” туужаараа төрийн шагнал хүртсэн. Түүндээ урамшиж, тэр жилээ алдарт “Тунгалаг Тамир”-аа эхэлсэн түүхтэй. Хоёр боть энэхүү романыг 13 жил бичиж жаран долоон онд тавин насныхаа даваан дээр дуусгажээ. Түүнээс гуравхан жилийн дараа буюу цэл залуухан насандаа Лодойдамба гуай бурхны оронд явсан. Монголын төр алдарт “Тунгалаг Тамир”-т нь төрийн хошой шагналыг нэхэж олгосныг бид мэднэ.
“Аавгүй өсөх хэцүү л дээ. Эр хүний хайр хүсдэг юм шүү” гэж аравхан насандаа ааваасаа өнчирч хоцорсон хүний ганц хүү Галбадрах хэлдэг. Түүний бас нэгэн дурсамжийг энд сөхье. “Аав улсын наадмын хурдан морины комисст олон жил ажилласан юм. “Тэтгэвэрт гарахаараа морь уяна гэдэг байж билээ. Наадам дөхөхөөр би ааваас салахгүй. Аавтайгаа, морины комиссынхонтой хамт явахад тэд сонин сайхан зүйл их ярьдаг сан. Хурдан морины тухай түүх, домог ярина. Сонсоод л баймаар, одоо ч санаанаас гарахгүй” гэж уярам өгүүлдэг юм.