Ковидын дараа хүмүүс маш мартамхай боллоо гэлцэж бна. Нөлөө бий л байх. Гэхдээ өөрсдөөсөө болоод мартаж санаад байгаагаа анзаарсан нь хэд бол. Юм болгонд санаа зовж, савчсан бидний амьдрал, хэт их сошиалын хэрэглээ хэрэгтэй зүйлийг чинь мартуулаад байна. Өөрөөр хэлбэл, хэрэггүй зүйлд хэт их анхаараад эхлэхээр бусад нь ард хоцорч байна гэсэн үг. Тухайлбал, ковидын хөл хорионы үеэр хүмүүс гэртээ хоёр жил таг хоригдохдоо сошиалын сонин хачнаар л уйдаагаа гаргаж байсан. Тэр байдал нь даамжирсаар өглөө, өдөр, орой зарим нь бүр шөнөжингөө гар утсаа ухаж амьдарч байна. Үүний үр дүнд нэг их хэрэгтэй, хэрэггүй мэдээлэлтэй хүмүүс. Буруу зөв бүү мэд, түүнийгээ л тойрч ярьж, амьдарч байна. Тэр од тэгж гэнэ, энд нэг хүн ингэсэн байна гээд л цуурцгаах.
Бидний жинхэнэ амьдрал ингэхэд хаана байна вэ. Үр хүүхэдтэйгээ тоглох, ханьтайгаа сайхан ярилцах, халуун бүлээрээ тойрч суугаад хооллох маань хүртэл цахим ертөнцийн аль нэг буланд бага багаар гээгдэж хоцорсоор байна. Энэ хэрээр бид мартсаар л байна. Хэдий хүртэл, хаана очтол ингэж мартах юм бол.
Уг нь бол бодит амьдралдаа жаахаан төвлөрчихөд мартахын зовлонгоос ангижрах юм билээ л дээ. Төвлөр гэхээр хэдэн цагийн бясалгал, түүнийг заах багш энэ тэр болоод унав.
Далай ламын эмч манай сонинд ярилцлага өгөхдөө “Амьсгал авч гаргаж байгаагаа нэг минут анзаарахад л төвлөрөл болдог” гэж хэлсэн байдаг. Цай уух, хоол идэхдээ хүртэл гар утсаа ухалгүй амт шимтийг нь бүрэн мэдэрч чадвал төвлөрөл тэр гэсэн. Мартахгүйн тулд ганцхан хором л төвлөр гэсэн утгатай юм.