Сүүлийн үед миний хувьд гэртээ пицца хийх нь Монголын их амар амгаланг мэдрүүлдэг зүйл болоод байна. Пицца гэхээр харь сонсогдож магадгүй, эсвэл гадаад хоолны нэр хэлж чамирхах гэсэн ч хэрэг бус. Бага насны дурсамжинд өвөө маань цагаан сараар гэртээ ул боов чанаж, хүүхдүүд бид бэмбий нухаж байсан нь юутай их амар амгалан амьдрал байсныг сануулдаг. Эмээ маань наадмаар хашаандаа хонь гаргуулж, тогоо дүүрэн гэдэс чанаж, хонины толгой шийр хуйхалж өгөхөд амттайг нь яана. Энэ бүхэн миний мэдэх аз жаргал.
Пицца ердөө л миний гал тогоондоо хийж чадах ул боов, гэдэс чанахтай адилхан үйл. Ажил төрлийн онцлогоос болоод ч тэрүү гэрийн ажилд маруухан надад сонирхол татах хоол олдсон нь энэхүү “хачиртай гамбир”. Анхны пиццаны маань гурил жигтэйхэн хатуу байж билээ. Харин бүжинхэн хүү маань “Ээж ээ, пицца хийж өгсөнд баярлалаа” хэмээн бөөн баяр болсон учраас ч тэрүү хийх дуртай болж орхисон юм. Шинэ жил дөхөх тусам пицца хийж, гал тогоондоо хэдүүлээ бужигнаж, хүүхдүүд туслах тогооч болж, ширээ тойрон халуун ам бүлээрээ суухыг хүснэ. Дэндүү энгийн хүсэл байж магадгүй. Гэхдээ л үлгэрт хундага тавилгүй дарс ууж, хутга тавилгүй мах идэн, найрлан суух нь аз жаргалтай төгсгөл шүү дээ.
Хоол унд ширээ дүүрэн элбэг хангалуун, элгэн саднаараа эрүүл энх байх нь хүн төрөлхтний хамгийн энгийн бас мөнхийн хүсэл ч юм билүү.