Наймдугаар сарын сүүлээс эхлэн улсын цэцэрлэгүүд цахим бүртгэл болон сугалаагаа явуулсан. Цэцэрлэгт орж чадаагүй хүүхдүүдээ хаана, хэнд даатгаж үлдээх вэ гэж шаналсан эцэг эхчүүдийн дүр зураг үргэлжилсээр. Хэрэв улс төрчид 60 тэрбум хэрхэн босгох вэ гэж толгойгоо гашилгах бус 60 цэцэрлэг хэрхэн яаж барих гэж хэлэлцэж суусан бол ийм хүндхэн байдалтай жил бүр нүүр тулгараад байхгүй нь ойлгомжтой. Мөн түүнчлэн Баянзүрх дүүргийг хуваана, хуваахгүй гэсэн асуудал яригдсаар байна. Шинээр дүүрэг хуваагдвал гарах зардал нь 40 тэрбумыг хол хаяж байгаа. Тэгвэл энэ мөнгөөрөө яагаад сургууль, цэцэрлэг барьж болохгүй гэж. Уул шугамандаа ард түмэн улс төрчдийг 60 цэцэрлэг бариарай гэж сонгодог болохоос 60, 70 тэрбумаар нь хулгайлаад, эсвэл хэрэггүй зүйлд үрэн таран хийгээд байгаарай гэж итгэл хүлээлгэдэггүй нь лавтай. Ямартай ч цэцэрлэгийн хомс байдлаас үүдэн хэдэн зуун хүүхэд гэртээ цоожлогдож, басхүү эндсээр байна. “Зуун хувь цэцэрлэгт” хөдөлгөөнийхөн “Жил тутам 17 хүүхэд харах асрах хүнгүйгээс болж энддэг” хэмээн мэдээлж байсан удаатай. Үүнд ихэвчлэн гэртээ цоожлуулаад галд өртсөн, муу усны нүх, жорлонгийн нүхэнд унасан, угаартсан, халуун зүйлд түлэгдсэн гэх шалтгаанууд зонхилдог юм билээ. Эцэг, эхчүүдийн хувьд ч үр, хүүхэдээ цэцэрлэгт оруулж чадаагүйгээс болж олон асуудалтай нүүр тулгардаг гэж байлаа. Ингээд хүүхэдээ цэцэрлэгт оруулж чадаагүй ээж Б.Гэрэлтэй цөөн хором ярилцснаа хүргэе.
“Би хүүгээ СХД-ийн 91 дугаар цэцэрлэгт өгөх гэсэн боловч оруулж чадаагүй. Энэ жил хүү минь гурван настай. Хүүхдээ цэцэрлэгт өгч чадаагүй болохоор маш олон асуудал тулгарч байна. Уг нь хүүгээ цэцэрлэгт өгөөд ажил хийж, нөхөртөө тус дэм болъё гэж бодсон юм. Нэг хүний цалингаар амьдралаа залгуулна гэдэг тийм ч амар биш шүү дээ. Залуу хүн болохоор ажил хиймээр л байх юм. Гэтэл хүүгээ хамаатан, садан цөөтэй над шиг хүн хэнд найдаж үлдээх билээ. Гэрт нь ганцааранг нь үлдээнэ гэдэг аз сорьсон асуудал шүү дээ. Яг үнэнийг хэлэхэд тэгж үлдээх ч зориг алга байна. Ганцааранг нь үлдээснээс болж ямар аймшигтай зүйлүүд гарсан билээ дээ. Тэгэхээр энэ жилдээ хүүгээ харахаас өөр аргагүй л болж байна. Уг нь цэцэрлэгт явсан хүүхэд илүү нээлттэй болдог юм шиг санагддаг. Мэдээж мэргэжлийн байгууллага учраас хүүхдэд хэрэгтэй олон зүйлийг зааж сургадаг нь дамжиггүй. Гэхдээ манай улсад цэцэрлэгийн хүрэлцээ маш муу байна. Зөвхөн би гэлтгүй эргэн тойронд маань байгаа найз нөхөд, ах, эгч нар маань ч хэлж, ярьж байна. Ингээд бодохоор тэр 60 тэрбумаар нь идэж, ууж завшаад байгаа улстөрчид ирээдүй, хойч үедээ хөрөнгө оруулалт хийгээд 60 цэцэрлэг барьчихдаг ч болоосой доо гэж хүсэх юм. Гэхдээ тэр тэнгэрт байгаа хүмүүс газарт хөлөө олох гэж ядаж яваа бидний зовлонг мэдэхгүй байх л даа. Бид нар шиг залуу гэр бүл өөрийн гэсэн орон байр, унах унаатай болохын тулд нэн тэргүүнд ажил хийж, хөдөлмөрлөх шаардлагатай. Гэтэл үр, хүүхдээ итгэж үлдээх цэцэрлэггүйгээр яаж тайван ажил хийх билээ. Энэ зөвхөн хүүхдийн асуудал биш. Цэцэрлэгийн насны хүүхэдтэй гэр бүлийн хамгийн том асуудал шүү дээ. Ямартай ч энэ жил миний ажил хийнэ гэдэг талаар болов бололтой” гэсэн юм.