Хүүхэд насанд бороо орох туйлын сайхан санагддаг сан. “Бороо бороо ороорой. Оросын маамуу ирээрэй” гээд бөөн хөөр болно. Дэнжийн тогоруу хүртэл бороо орохыг хүсэн хүлээх мэт цам харайх нь гайхамшигтай. Зүсэр бороотой өдөр гэрийн хаяаны шуулттай гэгээнд ном уншсан шигээ хэвтэх хамгийн жаргалтай байлаа. Тэр үед зарим оронд борооны улирал байдагт битүүхэн атаархана. Ухаандаа, завчлаад ном уншаад хэвтээд байх нь байна шүү дээ. Гутал хувцас хүндрүүлсэн намар оройнх л биш бол одоо ч гэсэн бороонд нороод алхаж явах сайхан. Бороо орчлонгийн бүгээн бүхнийг угаадаг тэнгэрийн шүршүүр юм шиг санагдана. Эсвэл, тэнгэр газрыг холбосон шидэт нэгэн гүүр ч юм шиг. Бороо ороход охин минь цэнхэр шүхрээ дэлгээд алхаж яваа нь дүүжийсэн цэнхэр тогоруу шиг эгдүүтэй хөөрхөн харагдана. Шүхэр барьсан бүсгүй болгон гоёхон үзэгдэнэ. Автобусны буудал дээр унаа хүлээн зогсох зуур энэ орчлонгийн нэгэн чимэг болсон борооны охидыг ширтэхэд нэг л тунгалаг гэгээн сэтгэл төрж энэхэн дэлхийдээ улам л хайртай болном. Цонхны шил зүлгэн урсах борооны ширхэг тэнгэрээс таталган буулгадаг эх монгол босоо бичиг шиг минь төсөөлөгдөнө. Тэр тэнгэрийн бичгийг хүн бүхэн л өөр өөрийн ойлгоцоор хөрвүүлж уншина. Бороо орох бүрт орчлонд дахин мэндлэх шиг мэдрэмж төрж, их хотынхоо нүргээнт аж төрлөөс түрхэн зуур ч тасарнам. Ай, сайхан бороо минь намиран шивэрч орсоор л байна даа. 
.БАТЦЭНГЭЛ